ที่โพสไม่ใช่คิดอยากจะโพสก็โพส
แต่เพราะได้ประสบมา
จึงได้นำมากล่าวแจ้งเตือน
ผู้ที่ยังหลับไหลให้หันมาสร้างสามัคคีไว้
เพื่อให้ชาติของเราอยู่คู่พระศาสนาตลอดไป

อักษร..อักขร...สำคัญมาก...มากกว่าที่คิด
มาฟังหลวงปู่มั่น..พูดถึงว่า..สำคัญขนาดไหน

...................................
ความสมบูรณ์พร้อมของประเทศไทย

เรื่องอริยบุคคลนี้ ท่านพระอาจารย์ปรารภไว้หลายสถานที่หลายวาระ ต่างๆ กันแล้วแต่เหตุ

ท่านเล่าว่า ชาวพุทธมีหลายประเทศ แต่จะขอกล่าวเฉพาะใกล้เคียง เขมร ลาว เวียดนาม และพม่า นอกนี้ไม่กล่าว

ท่านพระอาจารย์บอกว่า "เราไม่ได้ว่าเขาเหล่านั้น แต่ได้พิจารณาแล้ว ไม่มีก็ว่าไม่มี มีก็ว่ามี"

......
"สำหรับสยามประเทศ ตั้งแต่บัดนั้นมาจนถึงปัจจุบัน มีติดต่อมาโดยไม่ขาดสาย ทั้งคฤหัสถ์ชายหญิงและบรรพชิต แต่มรรคขั้นต้นคฤหัสถ์มากกว่า ทั้งปริมาณและมีสิกขาน้อยกว่า"

ท่านเล่าต่อไปว่า เราไม่ได้ว่าเขา เราไม่ได้ดูหมิ่นเขา เพราะประเทศเหล่านั้นขาดความพร้อม คือ คุณสมบัติหลายอย่าง เช่น เรื่องอักขระ ที่ไม่เป็นพุทธภาษา คือ ฐานกรณ์วิบัติ และองค์ประกอบอย่างหนึ่งที่ขาดไม่ได้ คือ องค์พระมหากษัตริย์ของประเทศที่นับถือพระพุทธศาสนานี้ก็สำคัญ ขาดไม่ได้ ถ้าขาดไป อริยบุคคลก็ขาดไปด้วย

กลับมาที่เจตนาของกระทู้..อีกครั้ง...นะครับ

จากที่เคยได้ฟังหลวงตาพูดถึงหลวงปู่มั่น...ทำนองว่า..องค์ท่านเคารพตัวหนังสือมาก.....(คนเก่าๆแก่ๆจะจำได้ว่าสมัยก่อน..เขาเคารพขนาดห้ามก้าวข้ามหนังสือกันเลย..)

ท่านว่า..ตัวหนังสือมีคุณมาก..มันสามารถรักษาธรรมนำธรรมะของพระพุทธเจ้ามาถึงพวกเรารุ่นหลังๆ ได้...ดูเอาเถอะ..แม้แต่ตัวหนังสือท่านยังเห็นถึงคุณของมัน...ในขณะที่หลาย ๆ คนในสมัยนี้..ก็ว่าตนเป็นคนธรรมะธัมโม..แต่พอพูดถึงตำราหนังสือ...กลับทำท่ารังเกียจหาว่าคนนำตำรามาอ้าง...ไม่มีกึ๋น..ไม่เคยปฏิบัติ...ไม่สู้ตัวเอง...พูดถึงผลการปฏิบัติล้วน ๆ

ก็ให้พึงสังวรกันใว้หน่อยนะครับ....พูดแบบเชิงดูแคลนคนยกตำราบ๋อย ๆ...อาจกลายเป็นบาปติดตัวไปซะงั้น..

ครูบาอาจารย์ท่านเคารพตำราแต่ท่านไม่ได้เอาตำรามาอวดอ้างว่าตัวเองรู้มาก
ท่านอาศัยตำราประพฤติปฏิบัติจนรู้แจ้งเห็นจริงถึงได้มองย้อนกลับทำให้เข้าใจว่าตำรามีความสำคัญอย่างไร
ไม่ใช่เหมือนคนสมัยนี้นั่งๆอ่านเขียนๆก็หลงสำคัญว่าตนรู้มากเที่ยวสอนคนนั้นคนนี้
สอนคนอื่นสอนได้แต่อย่าสอนด้วยทิฐิมานะเพื่ออวดว่าตนรู้ว่ามาก

อุตส่าห์ตีวัวให้กระทบคราดจนได้นะกบ

การที่มีคนคอยติติงผู้ที่กอดยึดตำราแน่นจนเกินไป จนแทบจะมองไม่เห็นหัวชาวไร่ชาวนาผู้ไม่รู้หนังสือ โดยสำคัญว่าต้องรู้ตำราอย่างที่เขารู้เสียก่อนจึงจะมีโอกาสได้บรรลุธรรม จึงทำให้ต้องมีการมาคัดง้างเตือนสติกันเสียบ้างเพื่อให้นักวิชาการทั้งหลายได้รู้ว่า

ดังนั้นจึงมีบุคคลที่เกิดขึ้นมาติติงให้ข้อสังเกตกับหนอนตำรา นักวิชาการทั้งหลายไม่ให้ลำพองตัวลำพองใจจนเกินไปจะได้ช่วยกันย่อยเรื่องในตำราที่เข้าใจยากมาให้เป็นง่าย เข้าใจง่ายในภาษาของชาวบ้านธรรมดาๆกันให้เยอะๆ อาจจะช่วยต่ออายุและจรรโลงพุทธศาสนาให้ยืนยาวออกไปได้ดีกว่าที่ควรจะเป็นนะครับ

หมายเหตุ ผู้ท้วงติงมิได้รังเกียจตำรา

การที่ทนไม่ได้..นั้น..มันกิเลสตนเองมากกว่า..นะ

ดูใจทันป้าวก็ไม่รู้..เห็นแต่โม้ว่านิ่งสังเกตรู้..อยู่นั้นแหละ..

ทำไมมีปีกล่ะหนู ทำไมมีหูล่ะนก อ๋อ ไม่ต้องถกเถียงกัน มันชื่อว่าค้างคาว

ตามปกติ คนเราคิดเห็นไปได้ในขอบเขตของความรู้ ทีนี้ ถ้ารู้จักคิด ก็จะช่วยให้ก้าวไปในการหาความรู้ จึงให้คิดควบคู่ไปกับการหาความรู้ ให้การคิดเป็นเครื่องมือของการหาความรู้ แล้วหาความรู้เพื่ออะไร ก็เพื่อให้ถึงความจริง

มองในทางกลับกัน ในการหาความรู้นั้น เมื่อยังไม่ถึงความจริง ก็จึงยังคิดเห็นกันไป แต่พอถึงความจริง เมื่อเห็นความจริงแล้ว ก็ไม่ต้องคิดเห็น คือไม่ต้องคิดเห็นเพื่อหาความรู้ให้เห็นความจริงในเรื่องนั้น พูดสั้นๆว่า พอรู้แน่ชัดแล้ว เมื่อเห็นความจริงแล้ว ก็ไม่ต้องมัวคิดเห็น ถ้าจะคิด ก็คิดในการที่จะเอาความรู้ไปใช้ต่อไป

ทีนี้ ในตอนที่ยังไม่เห็นความจริง ก็หาความรู้กันอยู่นั่น คนก็คิดเห็นกันไปในขอบเขตของความรู้ที่ตัวมี ตอนนี้ ก็จะคิดเห็นปรุงแต่งไปต่างๆ ก็คือเอาความรู้ที่มีอยู่นั่นแหละมาปรุงแต่ง ก็ปรุงแต่งออกมาในรูปต่างๆ รวมทั้งที่เรียกว่าการวิจารณ์

ถ้าปรุงแต่งดี ก็เป็นการสร้างสรรค์ รวมทั้งเป็นการก้าวไปในการหาความรู้ ที่จะไปถึงความจริง แต่ถ้าปรุงแต่งไม่เป็น หรือแต่งร้าย ก็จะกลายเป็นเสียหาย เหลวไหล จนเตลิดเปิดเปิง เริ่มตั้งแต่เป็นการปั้นแต่ง แล้วเรื่องไม่เป็นเรื่อง หรือเรื่องไม่เข้าเรื่อง ก็จะเกิดขึ้น แทนที่จะเพิ่มความรู้ ก็กลายเป็นความหลอก แทนที่จะใกล้ความจริงเข้าไป ก็กลายเป็นยิ่งห่างไกลความจริง

ที่ว่านี้ ในแง่หนึ่งก็คือบอกว่า ในการคิดเห็นต่างๆ รวมทั้งการวิจารณ์ จะต้องมีความจริงเป็นฐาน คือบนฐานของความรู้ในความจริง ที่มีอยู่ เราจะได้ก้าวต่อสู่ความรู้ในความจริงยิ่งขึ้นไป ตลอดถึงว่า เมื่อยืนอยู่บนฐานของความรู้ที่เป็นจริง เราก็จะสามารถคิดการในทางที่ดีงามสร้างสรรค์แก้ปัญหาได้อย่างดีที่สุดด้วย

เป็นอันว่า เมื่อเห็นความจริง ก็ไม่ต้องมัวอยู่กันแค่ความคิดเห็น ไม่ต้องอยู่กันแค่วิจารณ์ จึงควรก้าวไปในความรู้ที่จะเข้าถึงความจริง ไม่ควรจมอยู่กับความคิดเห็น หรือแม้แต่วิจารณ์กันไป เหมือนดังไม่มีจุดหมาย อันถือได้ว่าเป็นความประมาทอย่างหนึ่ง


เล่าเป็นนิทานว่า ครั้งหนึ่ง มีค้างคาวตัวหนึ่ง บินไปตกลงที่หมู่บ้านแห่งหนึ่ง ที่ชาวหมู่บ้านไม่เคยเห็น ไม่รู้จักค้างคาวกันเลย

ชาวบ้านคนหนึ่งมาเห็นค้างคาวนั้น ก็แปลกใจมาก มองดูก็ไม่รู้ว่าเป็นตัวอะไร มีปีกบินได้เหมือนนก แต่ทำไมมีหู แล้วรูปร่างก็เหมือนหนู แต่ทำไมมีปีก คิดไม่ออก จึงไปเรียกเพื่อนชาวบ้านมาดู

พอหลายคนดู ต่างคนก็ต่างคิดเห็น แล้วก็วิจารณ์กันไป บ้างว่านกนั่นแหละแต่มันเกิดมาผิดพวก จึงมีหูด้วย บ้างว่าหนูนั่นแหละ แต่เป็นพันธ์พิเศษมีปีก คิดเห็นกันไป ก็วิจารณ์กันไป บางคนว่ากันแรง แล้วก็เถียงกัน แรงขึ้นๆ เสียงดังขึ้นๆ ทำท่าจะมีเรื่อง

พอดีมีคนมาจากต่าง ถิ่น ได้ยินเสียงเถียงกันดัง ก็เข้ามาดู ถามรู้เรื่องแล้ว คนต่างถิ่นนั้นก็บอกให้ฟังว่า นี่ไม่ใช่ตัวประหลาดอะไรหรอก มันเป็นสัตว์ชนิดหนึ่ง ในถิ่นของเขามีมาก มันชอบอยู่กันในถ้ำ ออกไปหากินกลางคืน เป็นอย่างนั้นๆ มันมีชื่อว่าค้างคาว

พอรู้ความจริง ทุกอย่างก็สงบ ชาวบ้านเลิกเถียงกัน หันมาบันเทิง

นี่คือ คนคิดเห็นกันไปในขอบเขตของความรู้ที่มี พอ ความรู้ไปถึง เห็นความจริง ก็ไม่ต้องคิดเห็น จึงควรก้าวกันไปในความรู้ อย่าอยู่แค่ความคิดเห็น จงฝึกคิดให้ดี คิดให้เป็น ให้ได้ความรู้ ให้ถึงความจริง ที่จะแก้ปัญหาได้ ทำจุดหมายที่ดีงามให้สำเร็จ

http://group.wunjun.com/whatisnippana/t ... 6654-26570