เปล่า...มันก็แค่ไม่ได้อาลัยอาวรณ์ในสิ่งเหล่านั้น( ในอารมณ์เหล่านั้น)...

ซึ่งคนที่ได้ผ่านอารมณ์ธรรมเหล่านั้นมาแล้ว
และยังมัวมานั่งอาลัยในอารมณ์เดิม ๆ มีด้วยหรือ

มันเป็นธรรม...ธรรมดา
มันเป็นธรรมดาของธรรมที่มีปรากฏเกิดและมีปรากฏดับ
ถ้าไม่หลงในสิ่งที่ปรากฏว่าวิเศษก็จะเห็นเป็นธรรมดา

วางจิตให้เป็นกลางต่ออารมณ์...ได้มั๊ยล่ะ

..............มีเรื่องราวที่ยาวกว่านี้ และ..........

คือถ้า ปัจจเวกขณญาณ เป็นมาโดยลำดับข้างต้น

ปัญญาอันรู้ชัด ... ย่อมรู้ชัดในธรรมที่ปรากฎ

ซึ่งการปฏิบัติธรรม มันต่างจากเวทีประกวดนางสาวไทย
ที่ว่าผู้ประกวดจะต้องทำทุกอย่างเพื่อให้ได้ตำแหน่ง
เมื่อได้แหน่งก็ลิงโลดเอร็ดอร่อยกับอารมณ์ของการเป็นผู้ชนะที่ไปถึงเป้าหมายระดับนั้นระดับนี้
เพราะมันเป็นการก้าวไปสู่ตัวตนทางโลกที่...ชาวโลกยกย่อง

ส่วนการก้าวไปสู่สัจจะธรรม
การเข้าถึงอารมณ์บางอย่างทางธรรม มันสวนทางกันกับทัศนะแบบโลก ๆ
เพราะ กิเลสที่อารมณ์ทางโลกมี แต่ทางธรรมกิเลศเหล่านั้นที่เคยมีมันได้ค่อย ๆ เบาบางลง
คือ...เมื่อท่านจะเข้าถึงอารมณ์อัน สงบ สันติ ระงับ อิ่มเอิบ
แต่...ทว่าธรรมที่ส่งท่านมาเป็นการค่อย ๆ สลัดกิเลสฯ ทิฐิมานะ ฯลฯ ต่าง ๆ ลงไป
ดังนั้น แม้จะเป็นธรรมอันเลิศ ท่านก็จะรับรู้อารมณ์อยู่
แต่ท่านก็ไม่มีตัวตนที่จะเข้าไปหมายได้ยินดีปรีดา ลิงโลดใจอะไรไปกับธรรมมากนัก

คนเรามักคุ้นเคยว่า เมื่อผู้ปฏิบัติธรรม ปฏิบัติได้ตามเป้าแต่ละเป้า
จิตจะต้องมีอาการลิงโลดเหมือนอย่างประกวดนางสาวไทย ...

ซึ่งจิตของผู้ที่เข้าสู่วิถีสลัดคืนสู่สามัญ เมื่อเข้าถึงสภาวะ ไอ้ตัวที่เคยลิงโลด
มันได้ค่อย ๆ ตายลงไป จะเอาอะไรมาหมายมั่น
ธรรมอันประเสริฐ ก็คือ ธรรมอันเป็นสามัญ

...

ดังนั้น อารมณ์ธรรมบางอย่างที่ผู้หนึ่งมองว่าสูง
แต่อีกผู้หนึ่งจะมองว่าเป็น ธรรมดา ... ก็เป็นเรื่องธรรมดา

...



คือ มันเป็นการก้าวไปถึงเป้าหมายเหมือนกัน
แต่ความสำเร็จหนึ่ง มีตัวตนรองรับ
แต่อีกความสำเร็จหนึ่ง ตัวตนที่มารองรับค่อย ๆ เบาบางลง

................
นั่งเฉยๆให้ได้ครั้งละ 1-2 ชั่วโมง วันละ 1-3 ครั้งหรือแล้วแต่เหตุปัจจัยจะอำนวยให้ ถ้าทำได้นี่แสดงว่าคนผู้นั้นมีจิตเป็นกลางต่ออารมณ์ได้ดีไหมครับคุณเอก้อน

อาลัยอาวรณ์ในอดีตอารมณ์ กับความเห็นคุณค่าแห่งธรรมนั้นมันคนละเรื่องกันเลยนะครับคุณเอก้อน

นั่งเฉยๆให้ได้ครั้งละ 1-2 ชั่วโมง วันละ 1-3 ครั้งหรือแล้วแต่เหตุปัจจัยจะอำนวยให้ ถ้าทำได้นี่แสดงว่าคนผู้นั้นมีจิตเป็นกลางต่ออารมณ์ได้ดีไหมครับคุณเอก้อน

โอ้โฮ!! คัดลอกตำรามาแปะเสียยาวยืด ก็คงใช่ ในทัศนะหนึ่งของอรรถกถาจารย์ท่านหนึ่ง อนุโมทนา

แต่อันที่เป็นประสบการณ์จริงของคุณเอก้อน เขียนออกมาด้วยทัศนะของคุณเอก้อนล่ะมีไหมครับ เอามาเขียนเล่าสู่กันฟังหน่อยสิครับ อาจจะดูง่ายอ่านง่ายเข้าใจง่ายยิ่งกว่านี้นะครับ

ถ้าคิดว่าตัวเอง 20-25%แล้ว และยังคงรักษากระบวนการ 1-2ชม.3รอบต่อวันก็แล้ว. ยังไม่เข้าถึง 45-50สักที
นั้นแสดงว่า. ที่ทำอยู่นั้นไม่ได้ทำให้จิตมีคุณภาพขึ้น

ก็แค่นั้นล่ะ

อาลัยก็คืออาลัย.
ต่อให้พยายามจะบิดเบือนความเข้าใจไปด้วยคำไหนก็ตาม.
ถ้าไม่มีอาลัยมันก็เดินหน้าจากไปแล้ว

ซึ่งเวลาที่ผู้ปฎิบัติเห็นว่าจิตมันติดแหงก. ไม่ก้าวหน้า
ก็ต้องปรับเปลี่ยนกิจกรรมให้กับจิต
กิจกรรมที่ช่วยในการขัดเกลาจิตที่ดีอย่างหนึ่ง
คือการกลับไปหาพระธรรมคำสอนขององค์สมเด็จพระพุทธเจ้า
เมื่อน้อมใจลงในธรรมถูก. หนทางมันก็เป็นไปเอง
เพราะท่านคือผู้ชี้นำ. เราคือผู้ปฎิบัติตาม...
งแค่นั้นล่ะ

onion
คุณเอก้อนยังไม่รู้หรือครับว่า หลักปฏิบัติที่สำคัญในการที่จะทำให้หมดเครื่องติดข้องจากเดิม 100%มาถึงระดับ

1.หมดไป 25%
2.หมดไป 50%
3.หมดไป 75%
4.หมดไป 100%

ใช้หลักการข้อเดียวตั้งแต่ต้นจนจบคือ

วิปัสสนาภาวนา.....เจริญสติไว้กับลมหายใจและปัจจุบันอารมณ์.......คือเจริญสติปัฏฐาน 4 ..........คือการเจริญมรรค 8............คือการเจริญโพธิปักขิยะธรรม 37 ประการ

จำง่ายๆอย่างนี้นะครับจะได้ไม่ต้องไปค้นไปอ่านตำหรับตำรามากมายจนลายหูลานตานะครับ

อโศกะก็กำลังเจริญเดินอยู่บนทางดังสรุปให้ดูนี้อยู่ทุกเมื่อเชื่อวันจนกว่าธาตุขันธ์นี้มันจะดับสูญแหละครับ

สรุปให้ดูอย่างนี้ยังมีอะไรน่าห่วง น่าชี้แนะอีกไหมครับคุณเอก้อน?

ตามผลการปฏิบัติอย่างสมำเสมอต่อเนื่อง อโศกะอาจกำลังเสวยผลเบื้องต้นอะไรอยู่สัก 20 - 25 % แล้ว

................
นั่งเฉยๆให้ได้ครั้งละ 1-2 ชั่วโมง วันละ 1-3 ครั้งหรือแล้วแต่เหตุปัจจัยจะอำนวยให้ ถ้าทำได้นี่แสดงว่าคนผู้นั้นมีจิตเป็นกลางต่ออารมณ์ได้ดีไหมครับคุณเอก้อน

แล้วคนที่นั่งได้เป็นชั่วโมง ๆ อย่างอโศกะ
ทำให้จิตไม่ก้าวล่วงเข้าสู่วิถีอีกเลยได้มั๊ยล่ะ
...

ถ้ายังไม่พบหนทางที่จะทำได้
เอกอนก็ไม่เห็นความจำเป็นว่าจะต้องไปพยายามทำนั่งให้เฉยเป็นชั่วโมงเพื่อค้นหาสิ่งที่อโศกะหมายถึง...

ถ้าคิดว่าตัวเอง 20-25%แล้ว และยังคงรักษากระบวนการ 1-2ชม.3รอบต่อวันก็แล้ว. ยังไม่เข้าถึง 45-50สักที
นั้นแสดงว่า. ที่ทำอยู่นั้นไม่ได้ทำให้จิตมีคุณภาพขึ้น
...

ถ้าจะตาย....นึกถึงพุท..โธ..ใว้นะ

อย่าทนง..ว่า..ตนปลอดภัยแล้ว..

ทนงตน

คำพูดนี้เหมาะกับกบมากกว่าละกระมัง แถมยังมาบอกให้นึกถึง พุท โธ ก่อนตาย
มันตื้นและพื้นๆเกินไปละกระมั้งที่คุณกบยึดมั่นและสำคัญไว้ในใจเช่นนี้

นึกได้แต่ข้าวของ ผู้คน ทรัพย์ศฤงคารพัสถาน สมบัติ อาจจะไปได้แค่เปรต อสุรกาย สัมภเวสี หรือสัตว์เดรัจฉาน จิ้งจกตุ๊กแก

นึกถึงบาปอกุศลก่อนตาย ไปอบายภูมิทั้ง 4

นึกถึงบุญกุศลความดีที่เคยทำมา ส่งกลับมาเป็นมนุษย์หรือเทวดาทั้ง6 ชั้น

นึก พุท โธ ก่อนตายไปได้แค่เทวดาไม่ถึงพรหม

เข้ารูปฌาณ ก่อนตาย ส่งไปถึงได้แค่ รูปพรหม

เข้าอรูปฌาณก่อนตาย ส่งไปได้ถึงอรูปพรหม

นึกระลึกรู้อยู่กับสติปัฏฐาน 4 หรือปัจจุบันอารมณ์จนถึงวินาทีสุดท้าย อาจส่งถึงได้หมดทั้งโลกุตรธรรม 9


รู้หรือเปล่า ทำเป็นหรือไม่ กบ ?

เตือนสติ..คับ

อย่าได้ประมาท..ว่าตนได้มรรคผลแล้ว...



ทำนั้นได้นั้นได้นี้..มิน่าละ...จึงมีอาการแบบขโมยมรรคขโมยผล...ขโมยประกาสนียบัตร...ไม่มีอาการผลของธรรมให้เห็น..

onion
กบตีความหมายบรรยายภาพนี้ให้แตกแล้วกบจะรูเองถึง

"อาการและผลของธรรม"