จิตสังขาร ละ จิตสังขาร เช่น

ละความโกรธ ด้วย เมตตา

ระงับความโกรธ ด้วยความไม่โกรธตอบ


จิตวิญญาณ ละ จิตวิญญาณ

กำหนดรู้แข็งอ่อน แล้วเปลี่ยนมากำหนดรู้ ร้อนเย็น

หรือ กำลังคิดอยู่ แล้วเปลี่ยนมากำหนดรู้ลมหายใจเข้าออก

หรือ มีสติทุกอริยาบท ละอดีต ละอนาคต มีธรรมเฉพาะหน้า

สาธุอนุโมทนากับคุณ Rosarin และคุณ student ที่นำธรรมะเชิงปฏิบัติและสร้างสรรค์มาสนทนากันในกระทู้นี้

ประเด็นที่ผมถามว่าอะไรทำให้ยึด.......อะไรทำให้ติด......อะไรทำให้ถือ.......อะไรทำให้วาง.........ใครยินดี ยินร้าย ทั้งหลาย อะไรเหล่านั้น เป็นความประสงค์ที่จะชี้เข้าไปที่ สมุทัยสัจจะ ตัวจริงที่ซ่อนอยู่เบื้องหลัง ตัณหา และเป็นสังโยชน์ตัวที่ 1 ตัวสำคัญที่ทำให้เกิดกรรมและทุกสิ่งทุกอย่าง หากการปฏิบัติของเรามุ่งชี้ไปที่สมุทัยตัวสำคัญนี้แล้ว นั่นคือการปฏิบัติธรรมที่ตรงประเด็น ตรงทาง ตรงเป้าหมาย และอาจนับได้ว่าเป็นทางสายกลางที่แท้จริงที่พึงพากันเดินทางไปคือไปทำลายสมุทัยตัวจริง

"มีกู จึงมีเกิด มีกูจึงมีแก่ มีกูจึงมีเจ็บ มีตาย มีสังขารความปรุงแต่งและเรื่องราวรายละเอียดต่างๆอันวิจิตรพิสดารเกิดตามมามากมายจนนำมาพูดคุยกันได้ไม่รู้จักหมด

หมดกู ก็หมดสิ้นทุกอย่าง แม้อวิชชาก็ดับขาด

มาช่วยกันทำให้การปฏิบัติธรรมตามคำสอนของพระพุทธเจ้าเป็นเรื่องง่ายๆ เรียนรู้และเข้าใจกันได้ง่ายในหมู่ชนทุกชั้น ด้วยคำพูดและตัวอย่างที่ง่ายๆโดยใช้ภาษาท้องถิ่นพื้นๆมีบาลีน้อยที่สุด เพื่อคนรุ่นใหม่ในปัจจุบันจะเข้าใจนำไปปฏิบัติในชีวิตจริงได้ง่ายๆเป็นเรื่องธรรมดาๆ นี่แหละเป็นที่มาของกระทู้นี้และทุกกระทู้ของasoka ครับ

ระหว่างกลางความยินดียินร้ายนั่นแหละคือทางสายกลาง ที่จำได้ง่ายที่สุด

พากันมานั่งสังเกตให้ดี ทุกผัสสะ จะเกิดเวทนา

เวทนามี 3 อย่าง อยู่ข้างซ้ายคือทุกขเวทนา ทำให้เกิดความยินร้าย
อยู่ข้างขวาคือ สุขเวทนา ทำให้เกิดความยินดี

อยู่ตรงกลางคือ อทุกขะ มสุขะเวทนา อุเบกขา ไม่ทุกข์ไม่สุข อันทำให้เกิด ปกติ

ละซ้าย ขวาให้ได้ ด้วยวิธีการต่างๆไปก่อนจนกว่าสติปัญญาเขาจะฉลาดแหลมคมและรู้วิธีที่ถูกต้องด้วยตนเอง

ละซ้าย ขวา ได้เขาก็จะมาอยู่กลางด้วยตัวเขาเองไม่ต้องมีใครมาสั่งมาทำอะไรอื่นอีก

อยู่กลางได้เสมอเป็นนิจสินในทุกสถานการณ์ ที่สุดจิตเขาก็จะเลื่อนไหลลงสู่ปกติเองอย่างเป็นธรรมชาติ

หลังจากนั้นดอกผล (วิบาก)ของการเจริญกุศลและมหากุศลกรรมอันนี้ เขาจะเกิดขึ้นเองเป็นเองโดยไม่มีอะไรจะมาห้ามหรือหยุดได้

การพูดให้ดูง่าย ๆ เป็นประโยชน์อย่างมาก...หลีกเลี่ยงการใช้คำบาลีศัพท์ยาก ๆ.... เป็นการสร้างกำลังใจให้ผู้ใหม่มาสนใจปฏิบัตธรรม...

อันนี้เห็นด้วย...เพราะใช้ประจำ..

แต่ในวงที่คลุกคลีในการปฏิบัติธรรมอยู่แล้ว...
พูดอย่างข้างต้นนี้...ผิด..ครับ

กบรูเรื่องสติปัฏฐาน 4 ดีและลึกซึ้งหรือยังไปไต่ตรอง ใคร่ครวญธรรมดูดีและละเอียดถี่ถ้วนนะ มิฉะนั้นจะเป็นการขวางธรรม บาปกรรม

ได้เวลาไปวัดได้แล้ว

ผมไปวัดป่า....ท่านลงสาย...

ไม่รีบ...

เคยได้ยินคำสอนหนึ่งนานมาแล้ว ท่านกล่าวว่า

ความเป็นกลาง เป็นภพหนึ่ง ที่จิตอาศัยไปตั้งอยู่...ก็ตั้งอยู่ได้



ความปรากฎแห่ง ภพ มีอยู่ฉันใด
ความสิ้นไปแห่ง ภพ ก็มีอยู่ฉันนั้น...

การไปตั้งอาศัยอยู่ในความเป็นกลาง มีคุณมากมาย
อย่างน้อย ๆ ทั้งเทพ และ มาร ต่างก็ทำอะไรจิตดวงที่เป็นกลางไม่ได้
แต่ก็มีข้อเสีย ตรงที่เมื่อท่านลืมตาตื่นขึ้นมา ท่านก็นั่งมองเทพ และ มาร ตบตีกัน



และ จิตดวงนั้น ก็ออกเดินทาง ไปยังที่ ๆ ไม่มีผู้ใดพบเห็นได้อีกเลย
เหลือแต่ตำนานที่ต่างก็เล่าขานว่า
จิตนั้นมีอยู่ แต่ไม่ปรากฎในภพใด ๆ และไม่มีผู้ที่อยู่ในภพใด ๆ จะพบจิตนั้นได้



ก็...ตามนั้นล่ะ...

ในขั้นมรรค...ยังมีภพเป็นธรรมดา..คับ

แต่ทำเป็นนิ่ง....เป็นอรูปภพนี้..ไม่ไหว

แน๊ะ รู้อีกว่าเอกอนกำลังพูดถึงอะไร

มีใครคอยกระซิบบอกอยู่ข้าง ๆ รึเปล่า... ...สารภาพมานะ

ถ้ามี เอกอนจะได้ขอโอกาสปรึกษา

และก็ทำเฉย ๆ ไว้นะ

เอกอนจะดูว่า ท่านอโศกะจะรู้รึเปล่าว่าเอกอนพุูดถึงอะไร...

ฟุ้งไปไกลเกินธรรมแล้วทั้งกบ......ทั้ง.....ก้อน

ทั้งเรื่องภพหรืออรูปภพอะไรนั้น เป็นการฟุ้งไปตามตำรา

สภาวะจริงๆของธรรมนั้นเคยได้บอกไว้หลายครั้งแล้วว่า

ถ้าเฉยได้ในทุกสถานการณ์ เฉยได้นานๆจนเป็นนิสัย ก็จะเลื่อนไหลไปเป็น ปกติ
เองโดยธรรม

วันนี้ต่อให้อีกสักนิดหนึ่งว่า เมื่อเป็นปกติได้ในทุกสถานการณ์ ทุกการกระทบสัมผัส ก็จะได้ "สังขารุเปกขาญาณ" มาเป็นรางวัล

ไม่เลยไปเป็นภพ ชาติอะไรอย่างที่กบและก้อนฟุ้งไปหรอกนะ

...ไม่รู้จริง ๆ ด้วยแฮะ...

ไม่รู้อย่างที่เอก้อนรู้ แต่รู้ตามธรรมที่พึงควรรู้ สำหรับนำไปใช้ในการประพฤติธรรมให้เข้าถึงธรรมอันควรถึง ก็ใช้ได้แล้ว

ไม่รู้ ก็คือ ไม่รู้ นั่นล่ะ