ต้นเหตุคือความไม่รู้ เขาไม่รู้

คิด..คิด..คิด...

ไปตอบกระทู้นี้..จะเข้าทีกว่า..กว่าการริอ่านแก้อาการผู้ปฏิบัติ..นะ

มา..มา..มาตอบกระทู้นี้...รออ่าน..ความคิดของกักกาย...

viewtopic.php?f=1&t=53211

คำถามนี้ไปเปิดหนังสือดูไป คิกๆ

เล่มไหนล่ะ

กบ กายต้องแนวๆนี้ ถึงจะถึงใจพระเดชพระคุณ คิกๆๆ




เล่นเอาล้อนจ้อนมาหลายคนแระ

ไปไม่เป็น

พูดอยู่ได้น่ารำคาญศีลๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ อิอิ ถามอะไรศีล อึ

ไม่รู้ มันเป็นยังไงหรอ อยากรู้ ว่าไปสิ

แต่อย่าให้เป็นเมตตาเพ้อเจ้อล่ะ

กบ มาอีกแระใหม่ๆสดๆเลย

อาการแบบนี้จะปฎิบัติต่อไปอย่างไรครับ

ผมเพิ่งเริ่มปฎิบัติ ก็ได้นั่งภาวนายุบหนอ พองหนอ ซึ่งมีอาการแปลก ๆ เกิดขึ้น เช่น ตัวโยกเยก เอนหลังแทบหงายหลัง ก้มหน้าลงกับพื้น คอหมุน ซ้ายขวา เงยหน้า กำหมัด บางครั้งถึงกับยกมือชูขึ้น และมีการเอามือลูบไปตามแขนขา จะเป็นอย่างนี้เกือบทุกครั้งที่ปฎิบัติ ไม่มีนิมิตหรืออะไรเกิดขึ้น ผมก็นั่งตามดูอาการไปเรื่อย ๆ จนเลิกนั่ง ไม่มีอะไรคืบหน้า ซึ่งครั้งหลังสุดนั่งได้นานประมาณ 2 ชม.

ขอถามทุกท่านว่ามันคืออะไร ทำไมต้องเกิดขึ้นอย่างนี้ทุกครั้ง จะทำยังไงให้คืบหน้าบ้าง รึปฎิบัติไปเรื่อย ๆ แบบนี้ก่อน หรือจะต้องเปลี่ยนไปภาวนา พุทโธ

เคยถามผู้ปฎิบัติ เขาบอกว่าให้เดินจงกรม แต่พอดีผมเท้าเพลงเดินไม่ค่อยได้ ก็เลยไม่ได้เดิน ขอบคุณท่านมากครับ

http://pantip.com/topic/35671507

บอกไม่จำ ก็บอกแล้วว่าเหตุคือความไม่รู้ จำไว้มั่งฮี่

คนที่เคยภาวนาเท่านั้น จึงเข้าใจคำถาม-คำตอบ นี้ คนไม่เคยภาวนาเลย จะดูไม่เข้าใจ

ใครเคยทำภาวนาแบบแบบพอง-ยุบ มาเห็นคำตอบจะเข้าใจ คนที่ใช้พุทโธ ธัมโม สังโฆ จะยังไม่ค่อยเข้าใจ ถึงกระนั้นก็นำคำตอบนี้ไปประยุกต์ใช้ได้

จะใช้ตัวอย่างนี้เป็นแบบฝึกหัดพัฒนาจิต



โยคีใช้พุท-โธ คือลมเข้าว่า พุท ลมออก ว่า โธ (จะใช้ธัม-โม สัง-โฆ เป็นต้นก็ได้ไม่มีปัญหาในแง่นี้)




ผู้ใช้พุท-โธ ส่วนมากจะไม่เดินจงกรม (เดินจงกรมจำเป็น เพราะนั่งกำหนดอารมณ์อย่างเดียว สมาธิจะแรงและล้ำองค์ธรรมตัวอื่นๆมีสติเป็นต้น)


อาการเหวียงหมุน เป็นต้น เป็นสภาวธรรมที่เป็นธรรมดาของสังขาร (ชีวิต) แต่วิธีแก้อารมณ์นั้น มีหลายวิธี ที่ จขกท. ใช้คือ “ลืมตา” ลืมตาระดับต้นๆพอได้ ในทุกๆสภาวะ หลับตารู้สึกเหมือนเกิดแรง พอลืมตาขึ้นเหมือนเกิดบางเบา เช่น “ทุกขเวทนา” ลืมตาเหมือนไม่ค่อยแรง หลับตาเหมือนแรง ลืมตารู้ๆอารมณ์นั่นไม่เสียหายอะไร

แรกๆ เริ่มฝึก ลืมตา สังเกตได้ ยังไม่หมดเวลาหลับตากำหนด (ว่าในใจ) อารมณ์นั้นๆไปใหม่ รู้สึกยังไง กำหนดยังงั้น เป็นยังไง กำหนดยังงั้น รู้สึกเหวี่ยง ว่าในใจ

เหวี่ยง (หนอๆๆ)

รู้สึกหมุนๆ หมุน (หนอๆๆ)

รู้สึกเวียนหัว เวียนหัว (หนอๆๆ) สามสี่ครั้งแล้ว ให้มาจับเกาะพอง กับ ยุบ (หรือลมเข้า-ออก –พุท-โธ) ว่าไปใหม่ .......มันจะอ้วกให้มันอ้วกไปเลยอย่าฝืน แต่ให้กำหนดอาการนั้น จะอ้วก (หนอๆๆ) (ว่าในใจ) ทุกๆครั้ง ทุกๆขณะที่มันเป็น .....

ฝึกทำอย่างนั้นบ่อยๆ ครั้นสติ เป็นต้น ไวกำหนดอาการต่างๆทัน เกิดปุ๊บกำหนดปั๊บ ก็จะก้าวล่วงสภาวะนั้นๆไปได้เอง ......อาจไปเผชิญกับสภาวะอื่นๆอีก (เหมือนบททดสอบ) วิธีทำนองเดียวกัน







ขณะปฏิบัติวางชื่อ กาย เวทนา จิต ธรรมไว้ก่อนเลย ช่วยอะไรขณะภาวนาไม่ได้หรอก ดังกล่าวข้างบน มันจะอ้วกจะอาเจียนอย่าฝืนปล่อยมัน กำหนดความรู้สึกเช่นนั้นไว้




แสดงว่าสมาธิแรงล้ำองค์ธรรมที่เกิดร่วมกับมันเช่น สติ เป็นต้น วิธีปรับแก้ คือเดินจงกรมระยะต่ำๆ เช่น ระยะที่ 1-3 เดินเร็วหน่อย




1. ทำตามที่แนะนำก่อนหน้า ทั้งปรับเวลานั่ง กับ เดินจงกรม ให้เท่าๆกัน หรือใกล้เคียงกัน เช่น นั่ง 30 นาที เดินจงกรม 30 นาที ฯลฯ





2. ความรู้จากการอ่าน กับ ความรู้จากการปฏิบัตินั้นต่างกัน เทียบกันไม่ได้

“วิปัสสนา” หมายถึงรู้เข้าใจรูปนาม (ชีวิต) นี้แจ่มแจ้ง ตามที่มันเป็นของมัน ขยายความว่า เมื่อรู้เห็นรูปนามแจ่มชัดแล้ว (รู้ความจริง) จิตใจก็คลายความยึดติดถือมั่น เป็นอิสระจากมัน แม้เรายังต้องใช้มันอยู่ก็ตาม



นี่เข้าใจถูกต้อง





นี่เป็นผลที่ตนเองได้รับจากการปฏิบัติที่เราเองรู้ด้วยตนเอง ให้หมั่นฝึกต่อไปกำหนดผ่านสภาวธรรมทั้งที่น่าชอบใจไม่น่าชอบใจให้ได้ทุกๆสภาวะ