ท่านอโศกะคะ
ในการเกิดดับของจิตแต่ละ1ขณะ
มีองค์ประกอบของขันธ์5ครบนะคะ
รูป เวทนา สัญญา สังขาร วิญญาน
เช่นจิตเห็นปรากกฏเห็นแล้วดับทันที
ตอนกำลังเห็นน่ะไม่รู้ความจริงของเห็น
แต่ต้องเห็นตอนลืมตาและมีแสงสว่างและ
ตาไม่บอดด้วยต้องมีเหตุปัจจัยคือมีจิต+เจตสิก+รูป
มีจิตคือขณะที่เห็นมีคือจิตเห็นที่เป็นจักขุวิญญาณ+จักขุปสาทะ+รูปของเห็นปรากฏที่มหาภูตรูป
มีเจตสิกคือมีขันธ์3ขันธ์ที่ไม่ขาดกันกิดดับพร้อมจิตปรุงแต่งเจตนาแล้วไม่มีขณะไหนไม่เกิดกรรม
เพราะทุกขณะจิตประกอบด้วยเวทนาเจตสิก+สัญญาเจตสิก+สังขารเจตสิกเป็นวิบากคือผลกรรม
มี2ฝ่าย...1เป็นกุศลจิต คือจิต+โสภณเจตสิก+รูป...2เป็นอกุศลจิต คือจิต+อกุศลเจตสิก+รูป
ขณะที่จิตเห็น1ขณะเป็นกุศลเกิดจะไม่มีอกุศลมาเกิดปนได้ตรงๆก็คืออกุศลเจตสิกเกิดเมื่อขาดสติ

ขยายความให้เห็นชัดๆ
รูป เวทนา สัญญา สังขาร วิญญาน

รูปคือรูปธรรมคือรูปขันธ์คือสภาพไม่รู้อะไรเลยมีปรากฏที่มหาภูตรูปมี28รูปและรูปที่เห็นมี1รูปเท่านั้น

เวทนาคือนามธรรมคือเวทนาขันธ์คือสภาพรู้ที่ไม่ใช่จิต เป็นเวทนาเจตสิก1ประเภท คือรู้สึกสุข-ทุกข์-เฉย

สัญญาคือนามธรรมคือสัญญาขันธ์คือสภาพรู้ที่ไม่ใช่จิต เป็นสัญญาเจตสิก1ประเภท คือจำได้ถูกหรือจำคลาดเคลื่อน

สังขารคือนามธรรมคือสังขารขันธ์คือสภาพรู้ที่ไม่ใช่จิต เป็นสังขารเจตสิก50ประเภท

วิญญาณคือนามธรรมคือวิญญาณขันธ์คือสภาพรู้ที่เป็นจิตหนึ่งเดียวเป็นประธานในการรู้ทุกอย่างที่ปรากฏ

ขันธ์ทั้ง5แต่ละ1ขณะจิตไม่ขาดกัน จิตเห็น1ขณะครบทั้ง5ขันธ์จิตอื่นๆก็เหมือนกันนะคะท่านอโศกะ
ทุกขณะจิตที่รับรู้ผ่านอายตนะ6มีการสะสมผ่านขันธ์5เดี๋ยวนี้เองกำลังมีแล้วแต่ไม่รู้เพราะมีอุปาทานขันธ์
แต่ละ1ขณะของจิตที่ เห็น ได้ยิน ได้กลิ่น ลิ้มรส ดมกลิ่น กระทบสัมผัส คิดนึก ไม่ปนกันเกิดไม่พร้อมกัน
มีแล้วกำลังเกิดดับสลับกันเป็นแต่ละ1แต่ละทางไม่ปนกันและทุกขณะจิตมีขันธ์ครบ5ขันธ์นะท่านอโศกะ
พระพุทธเจ้าสอนให้รู้ความจริงของสิ่งที่มีแล้วกำลังมีกำลังเกิดดับด้วยไม่ต้องไปหาที่ไหนเลยรู้ไหม

ไม่มีอะไรต่างกันในภาคปฏิบัติเมื่อสนใจรู้และสังเกตอยู่แต่ที่ปัจจุบันอารมณ์

ถ้าท่านอโศกปฏิบัตินะ บ้าลูกเดียวขอรับ อ้าวจริงๆ

กลัวว่ากรัชกายจะบ้าไปก่อนเสียแล้ว บ้าวิชาจนสำคัญตัวผิด

ผู้คนที่มั่นอยู่ในอริยสัจ 4 มรรค 8 อนัตตา ปัจจุบันอารมณ์
ไม่มีโอกาสบ้าหรอกครับ เพราะเขาไม่หลงทาง ผิดกับคนที่ไปพยายามค้นคว้าเรื่องชีวิตแถมไม่พอมีจริตไปเก็บเอาปัญหาจากความขาดเสติ สัมปชัญญะและความฟุ้งซ่านของศิษย์มาใส่ใจใส่หัว นั่นแหละเตรียมตัวบ้าไว้ได้เลยเพราะแก้ปัญหาไม่ตก แก้ปัญหาไม่เป็น แก้ไม่ถูกเหตุ

ตราบใดที่ท่านอโศกยังมองธรรมะไปบนฟ้า ไม่มองมาที่ชีวิตนี้ ไม่มีทางจะเข้าใจธรรมะตราบนั้นชัวร์ป๊าบๆ

ต่อกระทู้อีกหน่อย


โพชฌงค์ ๗ ข้อนั้น ส่งผลต่อเนื่องกัน ดังตัวอย่างการปฏิบัติธรรมที่พระพุทธเจ้าทรงแสดงไว้ สรุปเป็นแนวความได้ว่า ภิกษุได้เล่าเรียนสดับธรรม หรือคำสอนของท่านผู้รู้ผู้ทรงคุณแล้ว ปลีกกาย ปลีกใจ ได้โอกาสเหมาะ

๑. ยกเอาธรรมที่ได้สดับหรือสิ่งที่ได้เล่าเรียนนั้น ขึ้นมานึกทบทวน หวนระลึก จับเอามานึกสำรวจตรวจทาน เป็นอันได้เจริญสติสัมโพชฌงค์

๒. เมื่อมีสติระลึกนึกถึงอยู่อย่างนั้น ก็ใช้ปัญญาเฟ้น เลือกคัด คิดค้น ไตร่ตรอง สอบสวน พิจารณา จัด จำแนก แยกแยะ สืบสาว ไปด้วย เป็นอันได้เจริญธรรมวิจัยสัมโพชฌงค์

๓. เมื่อใช้ปัญญาเลือกเฟ้น ไตร่ตรอง สอบสวนพิจารณา ก็เป็นอันได้ใช้ความเพียร ยิ่งเลือกเฟ้น มองเห็นความ เข้าใจชัดขึ้นหรือลึกลงไป ได้สาระคืบหน้า ก็ยิ่งคึกคัก มีกำลังใจ อยากเดินหน้าต่อไป กระตือรือร้น แข็งขัน เพียรพยายาม ไม่ย่นย่อ เป็นอันได้เจริญวิริยสัมโพชฌงค์

๔. พร้อมกับที่ระดมความเพียร เอาจริงเอาจัง มีกำลังใจเข้มแข็งรุดหน้า ก็เกิดปีติที่เป็นนิรามิส เป็นอันได้เจริญปีติสัมโพชฌงค์

๕. เมื่อใจปีติ ทั้งกายทั้งใจก็ผ่อนคลายสงบ เกิดกายปัสสัทธิ และจิตตปัสสัทธิ เป็นอันได้เจริญปัสสัทธิสัมโพชฌงค์

๖. เมื่อกายผ่อนคลายสงบ มีความสุข จิตก็ตั้งมั่น (เป็นสมาธิ) เป็นอันได้เจริญสมาธิสัมโพชฌงค์

๗. เมื่อจิตตั้งมั่นแน่วอยู่กับงานของมัน หรือทำกิจของมันได้ดีแล้ว ใจก็เรียบเข้าที่ เพียงแต่วางทีเฉยดูไป หรือนิ่งดูไปสบายพอดี เมื่อปฏิบัติเช่นนี้ ก็เป็นอันได้เจริญอุเบกขาสัมโพชฌงค์

พระพุทธเจ้าทรงแสดงหลักไว้ว่า สติปัฏฐาน ๔ เป็นอาหารหล่อเลี้ยงโพชฌงค์ ๗ และสติปัฏฐาน ๔ นั้น เมื่อได้เจริญ ทำให้มากแล้ว ย่อมยังโพชฌงค์ ๗ ให้บริบูรณ์ โพชฌงค์ ๗ เมื่อเจริญแล้วทำให้มากแล้ว ย่อมยังวิชชาและวิมุตติให้บริบูรณ์

นี่ก็คือว่า การเจริญสติปัฏฐาน เป็นการสร้างฐานปฏิบัติการ ให้คณะทำงานของโพชฌงค์มาลงสนามทำงาน

วิธีเจริญสติปัฏฐาน ๔ ที่จะยังโพชฌงค์ ๗ ให้บริบูรณ์ ก็คือ เมื่อมีกายานุปัสสนา เวทนานุปัสสนา จิตตานุปัสสนา หรือธรรมานุปัสสนาอยู่

ในเวลานั้น บุคคลนั้นจะมีสติกำกับอยู่ ไม่เลือนหลง เมื่อมีสติอยู่อย่างนั้น ก็ใช้ปัญญาสอบสวน สืบค้นเลือกเฟ้นธรรม ตามหลักของธรรมวิจัย

ต่อจากนั้น การปฏิบัติตามโพชฌงค์ข้ออื่นๆ ก็จะดำเนินไปตามลำดับ อย่างทีกล่าวแล้วข้างต้น ช่วยนำไปสู่วิชชาและวิมุตติในที่สุด

แม้แต่ในการฟังธรรม ถ้าตั้งจิตมนสิการ ทุ่มเทให้อย่างหมดใจ เงี่ยโสตลงสดับ ในเวลานั้น นิวรณ์ ๕ ก็ไม่มี และโพชฌงค์ ๗ ก็เจริญเต็มบริบูรณ์

โพชฌงค์ ๗ นี้ จะเจริญโดยปฏิบัติพร้อมไปกับข้อปฏิบัติอื่นๆทั้งหลายก็ได้ เช่น ปฏิบัติพร้อมไปกับอานาปานสติ พร้อมไปกับอัปปมัญญา หรือพรหมวิหาร ๔ และสัญญาต่างๆ เช่น อนิจจสัญญา อสุภสัญญา วิราคสัญญา และนิโรธสัญญา เป็นต้น และ
จะช่วยให้ข้อปฏิบัติเหล่านั้น เป็นไปเพื่อประโยชน์ยิ่งใหญ่ เพื่อความโปร่งปลอดรอดภัยอย่างมาก เพื่อความสังเวช คือปลุกเร้าใจให้กระตือรือร้นในกุศลธรรมเป็นอย่างมาก เพื่อผาสุวิหารคือความอยู่ผาสุกเป็นอย่างมาก

โพชฌงค์ ๗ นี้ ในบาลีท่านแสดงเป็นความหมายของภาวนาปธาน คือ ความเพียรในการทำให้เกิดกุศลธรรม และเป็นยอดของปธานทั้งหลาย เป็นภาวนาพละ เป็นวิธีกำจัดอาสวะด้วยภาวนา เป็นกรรมชนิดไม่ดำไม่ขาว ซึ่งเป็นไปเพื่อความสิ้นกรรม เป็นอปริหานิยธรรม คือธรรมที่เป็นไปเพื่อความเจริญถ่ายเดียวไม่มีเสื่อมเลย และเป็นมรรคาให้ถึงอสังขตะ คือนิพพาน เช่นเดียวกับโพธิปักขิยธรรมอย่างอื่นๆ

(สํ.สฬ.18/715/449)


ต่อหัวข้อ "ความพร้อมเพรียงขององค์มรรค"

viewtopic.php?f=2&t=26198


นำมาตรงนี้ให้ท่านอโศกสังเกตดูหน่อย


ณ จุดนี้แหละที่ปัญหาเรื่องความแตกต่างระหว่างบุคคลเข้ามาเกี่ยวข้อง โดยเฉพาะความพร้อม

หรือแก่กล้าของอินทรีย์ต่างๆ

-บางคนอาจฝึกซ้อมไม่ต้องมาก ก็ประสบความสำเร็จโดยง่าย

-บางคนอาจฝึกหัดใช้เวลานาน แต่ฝึกไปสบายๆก็สำเร็จ

-บางคนทั้งฝึกยากลำบาก ทั้งต้องใช้เวลายาวนาน จึงสำเร็จ

-บางคนจะฝึกหัดอย่างไรก็ไม่ประสบความสำเร็จเลย

นอกเหนือจากความแตกต่างระหว่างบุคคลแล้ว ความสำเร็จและความช้าเร็ว เป็นต้น ยังขึ้นต่อปัจจัยอื่น

อีก โดยเฉพาะการฝึกที่ถูกวิธี การมีผู้แนะนำหรือครูดีที่เรียกว่ากัลยาณมิตร ตลอดจนสภาพในกาย

และสภาพแวดล้อมทางกายภาพเป็นต้น

การศึกษาและปฏิบัติธรรมต้องศึกษาและปฏิบัติเข้าไปในรูป นาม กาย ใจ ขันธ์ 5 ธาตุ 5 ก้อนนี้

ศึกษาให้รู้ทุกข์
เหตุเกิดทุกข์
ความดับเหตุทุกข์
วิธีทำให้ถึงความดับเหตุทุกข์

นี่คือการศึกษาตามคำสั่งสอนคำแนะนำของพระพุทธเจ้า

ถูกอยู่ที่ว่าขันธ์ 5 นี้คือก้อนชีวิต แต่พระพุทธเจ้ามิได้ทรงเน้นให้ศึกษาถึงเรื่องรายละเอียดของชีวิตอันมีสิ่งที่จะต้องแยกแยะกล่าวถึงมากมายจนยากจะรู้จบเหมือนอย่างที่นักวิทยาศาสตร์ทางวัตถุในโลกปัจจุบันเขาศึกษากัน

จงอย่าทำประเด็นธรรมะที่พระพุทธเจ้าทรงเลือกเฟ้นและคัดสรรไว้ดีแล้ว ย่นย่อ ตรงแหลมคม แก้ปัญหาสำคัญของสัตว์โลกได้ ให้บานปลายออกไปสู่เรื่องชีวิตหรือเรื่องอื่นที่กว้างขวางออกไปเลย

แค่อริยสัจ 4 ประการนี้ ก็จะหาผู้ที่รู้และเข้าใจอย่างลึกซึ้งเจนจบก็หายากยิ่งแล้ว

แม้แต่คนที่เรียกว่าตัวเองเป็นชาวพุทธ เกือบ 90% เลยทีเดียวที่ยังไม่รู้ชัด ไม่จดจำได้ว่า

พระพุทธเจ้าทรงค้นพบอะไร? แล้วนำอะไรมาสอน?

แม่แต่กรัชกายนักวิชาการใหญ่หรือน้องรสรินนักฟังนักคิดตามผู้ยิ่งใหญ่ก็อาจจะยังตอบคำถามได้ไม่ตรงประเด็นเลย
ไม่เชื่อลองตอบคำถามนี้ดูสิ

"พระพุทธเจ้าทรงค้นพบอะไร? แล้วนำอะไรมาสอน?"

ศึกษาไม่เข้าใจเลยสงสัย
ความสงสัยคือนิวรณ์ธรรม
ที่ทำให้เนิ่นช้าและไม่ถึงสติ
ชีวิตคือจิต เจตสิก รูป นิพพาน
ทุกภพภูมิมีชีวิตตามเหตุตามปัจจัย
ทรงสอนให้รู้เหตุปัจจัยที่มีที่กายจิตตน
ไม่ใช่เที่ยวไปจับผิดว่าคนนั้นใช่หรือไม่ใช่อริยบุคคล555

จิต เจตสิก รูป....เป็นปรมัตถธรรม
55555555

บอกไม่เชื่อว่าที่ผ่านมาเสียเวลาเปล่า ปลูกผักปลูกหญ้าขายยังได้เงิน

มาอีกแระใยแมงมุม

มีปัญญาเห็นได้แค่ใยแมลงมุม
ไม่เห็นธรรมวิเศษที่แฝงบอกอยู่ในรูปภาพนั้น ช่างน่าสงสารเสียนี่กระไร

รูปที่เอามาให้ดูนี้เป็นการแสดงให้เห็นความเชื่อมโยงกันของเหตุ ปัจจัยและผล ว่าเกี่ยวเนื่องกับความเวียนว่ายตายเกิดอย่างไร
อธิบายเรื่องยาวๆเท่าหนังสือเป็นเล่มบนกระดาษหน้าเดียว เรื่องอย่างนี้ นักวิชาการใหญ่อย่างกรัชกาย ไม่รู้ไม่เข้าใจ ดูน่าอนาถใจในสติปัญญาของคนที่คิดว่าตนเองเข้าใจธรรม