กรัชกายเคยพูดว่า ท่านอโศกนำศัพท์ของเขามา แต่มโนความหมายเอาเอง นี่แหละธรรมปฏิรูป คิกๆๆ หัวมังกุท้ายมังกือ

เจริญพวง

เอ้อ!.......ขอให้พวง.....กรัชกายเจริญนะ

ไปสู่ที่ชอบที่ชอบเถอะ เบื่อคุยกับคนที่ไม่เคารพธรรมแล้ว

ของอโศกธรรมปฏิรูปปฏิสังขรณ์ คือ เอาศัพท์เขามาแล้วมาว่าเอาเอง อะไรนักก็ไม่รู้

คนกลัวสัทธรรมปฏิรูปนั่นแหละที่จะทำให้เกิดสัทธรรมปฏิรูปกันเสียเอง

ธรรมปฏิรูป ท่านอโศกว่าหมายถึงยังไง

พูดไม่เหมือนที่พระพุทธเจ้าตรัสสอนไว้

ไม่เข้าใจคำตอบ

ท่านอโศกตอบคำถามใช่ไหมขอรับน่า

สมองทึบจังกรัชกาย

ใครพูดธรรมไม่เหมือนมีแสดงในพระไตรปิฎก นั่นกำลังทำสัทธรรมปฏิรูป .......นี่ความเห็นของคนกอดตำรา

บอกหลายครั้งแล้ว ว่าศัพท์แสงทางธรรมเขามีความหมายเฉพาะของเขา ใครนำมาพูดก็ต้องว่าไปตามของเขา ไม่ใช่นำมาแล้วมโนความหมายเอาเองตามอำเภอใจ อย่างนี้เรียกธรรมปฏิรูป ยกตัวอย่างใกล้ๆตัว ก็เช่นท่านอโศกนี่แหละ

"ก็โยมไปพยายามจะทำให้เป็ดมันขันเหมือนไก่ มันก็ทุกข์นะสิ"

อยากทราบว่าหลวงพ่อท่านนี้กำลังสอนเรื่องอะไรแก่ญาติโยม

แล้วสอนอย่างนี้ถือว่าเป็นสัทธรรมปฏิรูปไหม?

ไหนตอบมาให้ฟังให้ชิ่นใจหน่อยซิ กรัชกาย

อ้าว ไม่มีปี่มีขลุ่ย ไปโยงเอาใครมาอีกล่ะเนีย หือ ฮงเลยว่าพูดถึงใคร ต้นสายปลายเหตุเป็นยังไง

โธ่เอ้ย!!
ยกปัญหาธรรมะมาลองถามกรัชกาย ให้ลองแสดงความเห็นและประสบการณ์ทางธรรมปฏิบัติบ้าง
แต่กลับไม่ตอบหรือตอบไม่ได้ หาเรื่องเฉไฉไปอีกต่างหาก

ตอบปัญหาที่อโศกะถามมาให้ดูก่อนสิ แล้วจะวิเคราะห์สภาวะจิต สภาวะสติปัญญาของกรัชกายให้ฟัง

เหมือนคนเมากัญชานอนมองก้อนเมฆแล้วว่ากันไปตามความเห็นของตน

ถ้ามีปัญญาเข้าถึงความจริงที่มีก็คือวิปัสสนาภาวนาแล้วนะคะ
สมถะก็อยู่ในวิปัสสนาแล้วค่ะเพราะเป็นการรู้ความจริงจริงๆ
ที่เจริญขึ้นจากการฟังคำสอนแล้วรู้จริงที่กายจิตตนมีไร
ถ้าไม่ทำสมาธิคือไม่ตั้งใจจะเข้าใจคำที่ได้ยินได้ไหม
เพราะถ้านั่งเหม่อลอยคิดโน่นนี่นั่นก็ขาดสติ/สมาธิ
ไม่มีสมาธิแล้วก็ไม่เข้าใจคำที่ได้ยินปัญญาไม่มี
มรรคต้องเจริญจากการฟังเพราะเป็นปัญญา
ตั้งแต่แรกเริ่มที่ได้ยินได้ฟังเข้าใจตามได้
แต่ถ้าไม่ตั้งใจฟังก็ไม่เข้าใจแล้วจะเอา
อะไรมาเป็นความคิดเห็นถูกตาม
คิดเห็นถูกตามคำสอนนะคะ
ไม่ใช่ท่องจำได้เท่านั้น
เพราะจริงคือตรงคำ
ตรงจริงที่จิตตนมี
ไม่มีจริงที่กายใจ
ก็คือท่องจำได้
แต่ไม่มีที่ตน
เลยแม้นิด
คือสติไม่ตรงปรมัตถ์
มีแต่สัญญาจำบัญญัติ

มีแถมถ้าเป็นสติปัญญาตามคำสอนโดยตลอดจริงๆทุกขณะแล้ว
ทุกเวลาคือสติ สมาธิ ปัญญา ตรงที่ตั้งคือสติปัฏฐานตรงกายใจแล้ว
ความจริงที่เข้าใจเจริญปัญญามาจากการฟังแล้วค่อยรู้ตัวทีละนิดจนตรง
แล้วก็ชำนาญในการระลึกได้ตรงจริงๆจนรู้ทั่วตัวทั้ง6ทางก่อนทุกอย่างจะดับ
คือรู้ความจริงผ่านตาเห็น หูได้ยิน จมูกได้กลิ่น ลิ้นรู้รส กายรู้สัมผัส ส่งไปสู่ใจ
ต้องรู้ว่าจิตเห็นไม่ใช่การนั่งหลับตาเพราะหลับตาเป็นรู้ทางมโนทวารคือคิดนึกนะคะ
นั่งสมาธิหลับตาที่เข้าถึงจตุตถฌานจิตอ่ะค่ะไม่มีส่งออกไปเห็นอะไรได้เพราะตาปิดอยู่
รู้ที่จิตมีล้วนๆรู้ในความมืดว่ากายหายเพราะปิดตาไม่ตาย จิตมี เวทนาไม่มี มีแต่ธรรมที่จิตรู้