อวิชชาเกิดกับโลภะเกิดกับโทสะก็พอเข้าใจได้
เพราะเป็นอกุศลเหมือนกัน แต่อวิชชาที่ยังมีในกุศลจิต ๑๗ นี่ซิยิ่งน่างงขึ้นไปอีก

ในครั้งนั้นพระพุทธเจ้ายังเสวยชาติที่เป็นเจ้าชายสิทธัตถะ
ได้แสวงหาโมกขธรรม ได้เข้าไปศึกษาธรรมกับอาจารย์ที่ชื่อว่า
อาฬาลดาบส กับอุทกดาบส
เมื่อจบหลักสูตรจึงได้ถามวิชามีเพียงเท่านี้หรือ อาจารย์ทั้งสอง
ก็ถามว่ามีเพียงเท่านี้ เมื่อเป็นดังนั้นเจ้าชายสิทธัตถะก็ได้พิจารณา
สิ่งที่เราแสวงหาอยู่ยังไม่เป็นที่ต้องการขอลเรา เพราะเราต้องการ
แสวงหาการที่ไม่เกิดอีก เพราะเห็นว่าเมื่อมีการเกิดขึ้นก็ย่อมมีอีก
สิ่งหนึ่งที่มันไม่เกิดอีก จึงได้ลาอาจารย์ทั้งสองเพื่อแสวงหาสิ่งที่
ต้องการด้วยพระองค์เอง

ดังที่ได้กล่าวมานี้แสดงให้ได้ว่าวิชาที่อาจารย์ทั้งสองมองไม่เห็นอวิชชา
ที่เป็นกิเลสที่ที่ละเอียดที่นอนเนื่องในขันธสันดานของตน เพราะกำลัง
ปัญญาของอาจารย์ทั้งสองไม่สามารถทะลุล่วงรู้เข้าไปตัวอวิชชาได้
ผมจึงเกลิ่นไว้ตอนต้นๆ อวิชชาหรือ โมหะนี้ที่เป็นมือที่มองไม่เห็น
ต้องใช้กำลังของพระพุทธจึงจะมองเห็นเข้าไปประหานอวิชชาที่เป็น
ธรรมที่ละเอียดลึกซึ้งให้ราบคาบเพราะเป็นตัวต้นเหตุรากเง่า
แห่งการเกิดอีกที่ซ่อนเร้นมาพร้อมกับตัวตัณหาอุปาทาน

.......
อวิชชาเป็นกิเลสเผารนให้เร่าร้อนอยู่ตลอดเวลา

ความวิปลาส เพราะอวิชชา
แม้จิตไม่ใช่อกุศลจิตซึ่งเป็นจิตตวิปลาส หรือแม้ไม่อกุศลจิตซึ่งประกอบด้วยทิฏฐิวิปลาส
แต่
สัญญาวิปลาส ซึ่งมีกำลังอ่อน ด้วยอวิชชาตกแต่งไว้
ก็ยังสามารถแล่นไปกับจิตอันเป็นทั้ง อกุศล และ กุศล

....
แม้แต่ในสายของปฏิจจสมุปบาท จะมีอวิชชาแล่นไปตลอดสาย

อวิชชา ปัจจยาสังขารา
เพราะอวิชชาเป็นปัจจัย สังขารจึงมี
อวิชชา เป็นโมหะเจตสิก เป็นกิเลสด้วย เป็นอนุสัยด้วย เป็นปัจจัยแก่เจตนาเจตสิก
เจตนาเจตสิก เป็นสัพพสาธารณะเจตสิก มีกับจิตทุกประเภท
แต่อำนาจของอวิชชา อันเป็นอวิชชานุสัย เป็นกิเลสด้วยนั้น
มีอานิสงส์แผ่ซ่านไป ในกามาวจรจิต ในรูปาวจรจิต ในอรูปาวจรจิต ในอัพยากตจิตอันเป็นกามาวจรจิต เป็นอัพยากตในรูปวจรจิต ในอัพยากตอรูปาวจรจิต
ไม่มีความแผ่ไปกับเจตนา ในมรรคจิต ในผลจิต ในมหากิริยาจิต ในรูปาวจรกิริยาจิต ในอรูปาวจรกิริยาจิต และอเหสิตุปาทกิริยาจิต
ดังนั้น แม้ในกุศลจิต ที่ประกอบด้วยอโมหะก็ตาม แต่อวิชชาแผ่ไปด้วยอำนาจของความเป็นอวิชชานุสัย

อนุโมทนาครับ