ก็ยังดีกว่า..กักกาย..ที่ไม่กล้าตอบ Bigtoo เลยสักแอ๊ะ

จะชื่นใจได้อย่างไร..ในเมื่อ..ยังมีความคิดว่า.."โสดาบันจิบเหล้าเข้าสังคมได้..."

ผมยังนึกไม่ออกเลย...ว่า..จะกล่าวอย่างไรให้คนที่คิดอย่างนี้..ชื่นใจได้

ว่าคนเก่งกว่าพุทธองค์อยู่นี่เอง

เก่ง..ตรงหน่าย?...

เก่ง..ตรงหน่าย?...

รู้กันหรือยังว่าที่เราทำอะไรๆกันอยู่มากมายทุกวันนี้เราทำกันเพื่ออะไร

รู้แล้ว...

จะตอบเลียนแบบกบ "รู้แล้ว" เพื่อให้กบนอกกะลาซักไซ้ไล่เรียงกรัชกายมั่ง

ดีแล้ว...อนุโมทนาสาธุด้วย..

ไม่ใช่ให้อนุโมทนา หากินง่ายจังน๊อ คือ ให้ถามแบบที่กรัชกายถามกบ

รู้กันหรือยังว่าที่เราทำอะไรๆกันอยู่มากมายทุกวันนี้เราทำกันเพื่ออะไร

ว่า"รู้แล้ว..นั้นรู้อะไร"..อยากพูดก็พูดไปซี...ใครเขาห้ามกัน...เอ่อตานี้..

เคยมีผู้เชี่ยวชาญท่านหนึ่งนึกว่าตนเองเก่งฉกาจพูดจาได้หลายภาษาไปเรียนปรัชญาจากฝรั่งมา มาถ้าดีเบตกับผม พยามเรียกสมาชิกในลานมาเป็นพยานครั้งนี้เรียกแอนมินเพทมาเป็นกรรมการ ผมนึกในใจว่ามันจะมีความรู้มาเป็นกรรมการตัดสินได้อย่างไร (คิดในใจนะ) ผ เขาพยามสนทนากับผมเป็นภาษาฝรั่งบ้าง ผมบอกว่าผมไม่มีความรู้ภาษฝรัาง เขาเริ่มบอกว่าแล้ว นี่แสดงไม่รู้ถึงศักยภาพของตนเองที่สามารถเรียนภาษาได้เหมือนเขา จะได้เรียนรู้ความรู้ที่เป็นสากลเข้าใจอะไรๆได้มากกเข่นเขา ผมเลยบอกเขาไปว่าทำไมผมถึงจะต้องสนเรียนภาษาฝรั่งด้วยเล่า แค่ภาษาไทยผมยัวเขียนไม่ถูกเลย เขาเริ่มแสดงความรู้กับผมมากขึ้นเริ่งแสดงถึงศักยภาพในตนเองมากขึ้น เขาพยามว่าการประจักษ์สิ่งมหัศจรรย์ในตนคือการดึงศักยภาพที่สูงสุดที่มีในตนเองออกมา ผมเลยบอกว่าผมมีแค่นี้แหล่ะศักยภาพ เขาบอกต่อว่าไม่จริง ผมบอกต่อไปว่าคนเรามีไม่เท่ากัน ไม่ใช่ใครจะทำได้เหมือนกัน เขาถามผมต่อไปว่ารู้หรือยังการประจักษ์รู้อะไรคือสิ่งที่สูงสุด เขาพยามถามผม ผมเลยถามเขาไปว่ารู้หรือยังชีวิตเราที่ทำอะไรๆกันมากมายนี้ ทำไปเพื่ออะไร เขาเริ่มอึ้งเงียบนานมาก คงใช้ความคิดอยู่(กูจะตอบอย่างไรดีว่ะ55) เขาไปเรียนรู้อะไรมามากมายในวิชาของโลกๆ แต่เขาไม่เคยรู้เลยว่าชีวิตเขาทำอะไรตั้งมากมายนั้นคืออะไร ผมก็บอกเขาไปว่าที่เราทำอะไรมากมายอยู่ทุกวันนี้คือการแก้ปัญหา และการประจักษ์สิ่งที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของชีวิตคนก็คือ การประจักษ์รู้ว่าชีวิตนี้คือปัญหา เขาเริ่มงงไปใหญ่เลยว่า ทำไมมันไม่ตรงกับสิ่งที่เขาคิดจะมาสอนผมเลย เขาเริ่มคิดอยู่นานและเขาก็จะพยามอธิบายในสิ่งที่เขาอยากอธิบายว่าการประจักษ์สิ่งนั้นสิ่งนี้คือสิ่งสำคัญคัญ ผมก็เลยบอกว่าทำไมคุณต้องตื่นนอน ทำไมคุณต้องแปงฟัน ทำไมคุณต้องกิน ทำไมคุณต้องถ่าย ทำไมคุณต้องสืบพันธุ์ ทำไมคุณต้องไปเที่ยว ทำไมคุณถึงอยากได้นั้นได้นี่ ทำแบบนี้ไปจนตายทำไมต้องทำแบบนี้ เพราะชีวิตคือปัญหาเขาเริ่มงง เราตื่นนอนเพราะเรานอนต่อไม่ได้มันมีปัญหาที่ทต้องแก้ไข คือท้องมันร้องมันหิว ปากเหม็นก็ต้องแก้ ปวดท้องก็ต้องขี้ อยากนั้นอยากนี่ก็ต้องแก้ให้มันหายอยาก มีแต่แก้ปัญหาทั้งนั้นชีวิต แก้ไปจนตายนั้นแหล่ะตราบใดยังมีชีวิตราบใดยังมีความอยากก็ต้องแก้ไม่รู้จักจบจักสิ้น การประจักษ์รู้ว่าการมีชีวิตคือปัญหานี่คือการประจักษ์ที่เยี่ยมที่สุดไม่มีอะไรมากกว่านี้อีกแล้ว เพราถ้าไม่รู้ก็จะไม่มีทางหาทางแก้ไขปัญหาใหญ่ได้เลย มั่วแต่ไปแก้ปัญหาเล็กๆกันอยู่ มันจึงไม่จบการแก้ปัญหาใหญ่ทีเดียวมันจบ จบลงไม่ต้องมาแก้อีก แก้การไม่เกิดอีกนั้นเอง พอผมพูดเสร็จเงียบกันทั้งกระดานสนทนา สาวกหาวแถวอย่างผมจัดการเรียบ