สนทนาธรรมก็หาว่าตอแย

เมโลกสวยมองโลกในแง่ดีอย่างนี้สิขอรับเนี่ย

http://media.komchadluek.net/img/size1/ ... igca8a.jpg

http://www.komchadluek.net/news/regional/327783

เห็นมั้ยขอรับ

นั่นก็ จิต เจตสิก รูป ซึ่งเรียกย่อๆว่า นามรูป - รูปนาม นี่ว่าโดยภาษาธรรมะต้องอย่างนี้ แต่ถ้าพูดโดยภาษาสมมติ เขาก็เรียกว่า "คน" บ้าง ว่า "มนุษย์" เป็นต้นบ้าง แล้วแต่ชนชาตินั้นๆจะบัญญัติเรียกเพื่อรู้เข้าใจกันในโลก อีกทั้งที่นำมาจากพันทิพหรือที่อื่นๆก็เหมือนกัน

จิต เจตสิก รูป (นิพพาน) พระอภิธรรมว่าอย่างนี้ ส่วนพระสุตตันตะ จิต เจตสิก รูป ก็ว่าเป็น รูป เวทนา สัญญา สังขาร และวิญญาณ นี่ว่าตามสภาวะ (ภาษาธรรม) ซึ่งก็ที่ชาวโลกเขาสมมติเรียกสภาวะนั่นว่าคน ว่ามนุษย์เป็นต้นนั่นเอง ก็ที่เดินแกว่งไปแกว่งมาส่ายไปส่ายมานี่แหละ

เมโลกสวยพอเข้าใจมั้ยขอรับ หรือจะเถียงก็ว่ามา

ซึ่งได้ว่าไปแล้วที่กระทู้ปราบเซียนนี่

viewtopic.php?f=1&t=55823&p=419235#p419235

ส่วนประกอบห้าอย่างของชีวิต

ตัวสภาวะ


พุทธธรรมมองเห็นสิ่งทั้งหลายเป็นธาตุ เป็นธรรม เป็นสภาวะ อันมีอยู่เป็นอยู่ตามภาวะของมัน ที่เป็นของมันอย่างนั้น เช่นนั้น ตามธรรมดาของมัน มิใช่มีเป็นสัตว์ บุคคล อัตตา ตัวตน เราเขา ที่จะยึดถือเอาเป็นเจ้าของ ครอบครอง บังคับบัญชาให้เป็นไปตามปรารถนาอย่างไรๆ ได้

บรรดาสิ่งทั้งหลายที่รู้จักเข้าใจกันอยู่โดยทั่วไปนั้น มีอยู่เป็นอยู่เป็นไปในรูปของส่วนประกอบต่างๆ ที่มาประชุมกัน ตัวตนแท้ๆ ของสิ่งทั้งหลายไม่มี
เมื่อแยกส่วนต่างๆ ที่มาประกอบกันเข้านั้นออกไป ให้หมด ก็จะไม่พบตัวตนของสิ่งนั้นเหลืออยู่ ตัวอย่างง่ายๆ ที่ยกขึ้นอ้างกันบ่อยๆ คือ "รถ" เมื่อนำส่วนประกอบต่างๆมาประกอบเข้าด้วยกันตามแบบที่กำหนด ก็บัญญัติเรียกกันว่า "รถ"

แต่ถ้าแยกส่วนประกอบทั้งหมดออกจากกัน ก็จะหาตัวตนของรถไม่ได้ มีแต่ส่วนประกอบทั้งหลาย ซึ่งมีชื่อเรียกต่างๆกัน จำเพาะแต่ละอย่างอยู่แล้ว คือตัวตนของรถมิได้มีอยู่ต่างหากจากส่วนประกอบเหล่า
นั้น มีแต่เพียงคำบัญญัติว่า "รถ"

สำหรับสภาพที่มารวมตัวกันเข้าของส่วนประกอบเหล่านั้น แม้ส่วนประกอบแต่ละอย่างๆนั้นเอง ก็ปรากฏขึ้นโดยการรวมกันเข้าของส่วนประกอบย่อยๆ ต่อๆไปอีก และหาตัวตนที่แท้ไม่พบเช่นเดียวกัน

เมื่อจะพูดว่าสิ่งทั้งหลายมีอยู่ ก็ต้องเข้าใจในความหมายว่า มีอยู่ในฐานะมีส่วนประกอบต่างๆ มาประชุมเข้าด้วยกัน

เมื่อมองเห็นสภาพของสิ่งทั้งหลายในรูปของการประชุมส่วนประกอบเช่นนี้ พุทธธรรมจึงต้องแสดงต่อไปว่า ส่วนประกอบต่างๆ เหล่านั้นเป็นอย่างไร มีอะไรบ้าง อย่างน้อยก็พอเป็นตัวอย่าง และโดยที่พุทธธรรมมีความเกี่ยวข้องเป็นพิเศษกับเรื่องชีวิต โดยเฉพาะด้านจิตใจ การแสดงส่วนประกอบต่างๆ จึงต้องครอบคลุมทั้งวัตถุและจิตใจ หรือทั้งรูปธรรมและนามธรรม และมักแยกเป็นพิเศษในด้านจิตใจ

การแสดงส่วนประกอบต่างๆนั้น ย่อมทำได้หลายแบบ สุดแต่วัตถุประสงค์จำเพาะของการแสดงแบบนั้นๆแต่ในที่นี้ แสดงแบบขันธ์ ๕ ซึ่งเป็นแบบที่นิยมในพระสูตร

โดยวิธีแบ่งแบบขันธ์ ๕ พุทธธรรมแยกแยะชีวิตพร้อมทั้งองคาพยพทั้งหมดที่บัญญัติเรียกว่า "สัตว์" "บุคคล" ฯลฯ ออกเป็นส่วนประกอบต่างๆ ๕ ประเภท หรือ ๕ หมวด เรียกทางธรรมว่า เบญจขันธ์ คือ

๑. รูป ได้แก่ ส่วนประกอบฝ่ายรูปธรรมทั้งหมด ร่างกาย และพฤติกรรมทั้งหมดของร่างกาย หรือสสารและพลังงานฝ่ายวัตถุ พร้อมทั้งคุณสมบัติ และพฤติกรรมต่างๆ ของสสารพลังงานเหล่านั้น

๒. เวทนา ได้แก่ ความรู้สึกสุข ทุกข์ หรือเฉยๆ ซึ่งเกิดจากผัสสะทางประสาททั้ง ๕ และทางใจ

๓. สัญญา ได้แก่ ความกำหนดได้ หรือหมายรู้ คือ กำหนดรู้อาการเครื่องหมายลักษณะต่างๆ อันเป็นเหตุให้จำอารมณ์ นั้นๆได้

๔. สังขาร ได้แก่ องค์ประกอบหรือคุณสมบัติต่างๆของจิต มีเจตนาเป็นตัวนำ ซึ่งแต่งจิตให้ดีหรือชั่วหรือเป็นกลางๆ ปรุงแปรการตริตรึกนึกคิดในใจ และการแสดงออกทางกาย วาจา ให้เป็นไปต่างๆ เป็นที่มาของกรรม เช่น ศรัทธา สติ หิริ โอตตัปปะ เมตตา กรุณา มุทิตา อุเบกขา ปัญญา โมหะ โลภะ โทสะ มานะ ทิฏฐิ อิสสา มัจฉริยะ เป็นต้น เรียกรวมอย่างง่ายๆว่า เครื่องปรุงของจิต เครื่องปรุงของความคิด หรือเครื่องปรุงของกรรม

๕. วิญญาณ ได้แก่ ความรู้แจ้งอารมณ์ทางประสาททั้ง ๕ และทางใจ คือ การเห็น การได้ยิน การได้กลิ่น การรู้รส การรู้สัมผัสทางกาย และการรู้อารมณ์ทางใจ

ข้อ ๑ เป็นรูปขันธ์ ๔ ข้อหลังเป็นนามขันธ์ เรียกสั้นๆว่า รูปนาม


เทียบให้เห็นภาพระหว่างพระสูตร กับ พระอภิธรรม


พระสูตร: จำแนกโดยขันธ์

1. รูป

2.เวทนา

3. สัญญา

4. สังขาร

5. วิญญาณ

อภิธรรมจำแนกโดยปรมัตถธรรมก็: จิต (= วิญญาณ) เจตสิก (=เวทนา,สัญญา, สังขาร) รูป (=รูป)

ภาษาพุทธธรรมว่าเป็น ขันธ์, อายตนะ, ธาตุ,สัจจะ ....ไม่ใช่สัตว์ บุคคล ตัวตน เรา เขา เป็นแต่สภาวธรรม... แต่จะเรียกว่าคนเป็นต้นก็ได้ แต่ให้รู้ว่านั่นเป็นสมมติบัญญัติเรียกกัน ว่านาย ก. นาง ข. นส. เม โลกสวย นาย กรัชกาย ฯลฯ แล้วชนชาตินั้นๆจะว่ากันเอา

ถ้าจับประเด็นนี้ได้ ก็เข้าใจพุทธธรรม เข้าใจธรรมะ แต่จับประเด็นไม่ได้ก็เสียเวลาเปล่า

อ้าวอย่าฮงดิ คิกๆๆ

อีกที



แยกให้ออก นี่แหละสภาวะหรือสภาวธรรม ไม่ใช่บุคคล ตัวตน เรา หรือเขา เป็นธรรมชาติล้วนๆ แต่เราไปยึดมั่นถือมั่นว่าเป็นเรา เป็นเขา ฯลฯ

จึงได้นู๋เมโลกสวยว่าให้กำหนดรู้ตามที่มันเป็น เป็นยังไง รู้สึกยังไง เห็น ได้ยิน ได้กลิ่น คิด อะไรยังไงอย่างไร กำหนดรู้ (ทำปริญญากิจ) อย่างนั้นๆ ตามที่เห็น ได้ยิน ที่เป็น ที่รู้สึก เติมหนอเข้าข้างท้าย เช่นเห็นอะไร ก็เห็น (หนอ) ได้ยินเสียงอะไร ก็เสียง (หนอ) คิกๆๆ

อ้าวติดหนออีก คิกๆๆ กำหนดสภาวะ ไม่ใช่กำหนดหนอ ไม่เอาคำว่าหนอ เอาคำอื่นแทนได้ ตัดทิ้งไปเลยก็ย่อมได้

เหมือนคนใช้พุทโธ แล้วติดพุทโธ ไม่เอาพุทโธก็ได้ เอาธัมโม เอาสังโฆ เป็นต้นก็ได้

เอาเถียงมา

นู๋เมค่อนว่า ไปเอาจากหนังสือพิมพ์มา ไปเอาจากพันทิพมาแปะนั่นๆนี่ๆ อ้าวถ้างั้นย้ายไปเหาะบ้าง


https://palungjit.org/threads/%E0%B8%9B ... B4.647097/


https://palungjit.org/threads/%E0%B8%99 ... 9A.646996/

โยคาวจรไปนึกเสียว่า นั่งสมาธิ....แล้วมันจะดีเลย นั่นไปยึดติดคำว่า ธรรมะแล้ว ว่าธรรมะมันจะต้องดีข้างเดียว (สุดโต่ง) โดยลืมไปว่า ธรรมะ มีทั้งกุศลจิต, กุศลธรรม มีทั้งอกุศลจิต, อกุศลธรรม (อยู่ในตัวคนอยู่ในใจคน) ผู้เริ่มฝึกเริ่มเรียนรู้ธรรมะระดับปรมัตถ์ๆๆ ซึ่งมันก็มีทั้งดีกุศลจิต กุศลธรรม (ถูกใจเรา ถูกใจคน เกิดความยินดี อยากเสพบ่อยๆ ) มีทั้งอกุศลจิต อกุศลธรรม (ไม่ถูกใจเรา ไม่ถูกใจคน เกิดความ ยินร้าย อยากเลี่ยงหนีไปให้พ้นๆ) ซึ่งมันเกิดสลับไปสลับมาทั้งคืนทั้งวัน แต่คน (เรา) จะเอาแต่ดี จะเอาแต่ที่ถูกใจอย่างเดียว มันเลยไม่สมหวังสักที การปฏิบัติธรรม (แล้วแต่จะเรียก) จะเอาแต่ดีอย่างเดียวไม่ได้ (ดังว่ามันมีทั้งกุศลจิต อกุศลจิต) เราต้องเอาต้องรับรู้ทุกสภาวะ ดี,ไม่ดี,เฉยๆ ก็กำหนดจิตรู้ (ไม่ใช่ปล่อยล่วงไปเฉยๆ ช่างมัน ไม่ใช่)

ต่อไปเมื่อกำหนดรู้สภาวะนั้นๆบ่อยๆเนื่องๆ ก็จะค่อยๆรู้ค่อยๆเข้าใจว่า อ้อ มันเป็นยังงี้เอง มันมีทั้งดีทั้งร้าย มีทั้งถูกใจ ไม่ถูกใจ ทีนี้ ตนเองพอเลือกได้ ทีนี้ร้ายๆก็จะกลายเป็นดี แต่เบื้องต้นต้องรู้ทั้งดีทั้งร้ายไปก่อน ตอนนี้แหละม้วนเสื่อกันนักต่อนักแล้ว

z
อันที่ 4 เฉลยออกมา ว่า พิจารณา นิพพาน

นิพพาน ไม่ใช่ มรรค ไม่ใช่เหตุ
นิพพาน ไม่ใช่ ผล
เป็นอารมณ์ของ โสดาปัตติมรรค สกทาคามิมรรค อนาคามิมรรค อรหัตมรรค โคตรภู
นิพพาน ไม่มีอะไรให้พิจารณา เพราะเป็นขันธวิมุตติ
แม้แต่ทำปัจจเวก ก็ไม่ได้พิจารณานิพพาน เพราะ ปัจเวกนั้นพิจารณาผลที่ได้

มหาสติปัฏฐานสูตรแสดงไว้สมบูรณ์แล้วครับ
ไม่ต้องเติมต้องต่อแต่ประการใด

ไม่มีการพิจารณา 4 ตามที่เข้าใจครับ

ไร้สาระ ไม่ต้องสนใจ

ย้ำ
ไม่มีการพิจารณา นิพพาน
การหน่วงนิพพานเป็นอารมณ์ ไม่ใช่การพิจารณานิพพาน

ในมหาสติปัฏฐานสูตร พระพุทธองค์ไม่ได้ให้พิจารณานิพพาน อันเป็นนิโรธสัจจะครับ
พระพุทธองค์ แสดงไว้ เช่นนี้ครับ

นิพพาน ไม่ใช่ธรรมอันเป็นเหตุ
นิพพาน ไม่ใช่ธรรมอันเป็นผล
จึงไม่สามารถพิจารณาได้ แต่ทำให้แจ้งได้
เข้าใจใหม่นะครับ

ขอร่วมสนทนาด้วย ในสูตรไหนๆก็ใช้คำว่าสติปัฏฐาน ๔ คือ กาย เวทนา จิต ธรรม
กายานุปัสสนานั้น ก็ซ่อนธัมมานุปัสสนาไว้ด้วย
เวทนานุปัสสนานั้น ก็ซ่อนธัมมานุปัสสนาไว้ด้วย
จิตตานุปัสสนานั้น ก็ซ่อนธัมมานุปัสสนาไว้ด้วย
กาย เวทนา จิต ทั้ง ๓ อย่างนี้ก็เป็นธรรมด้วย ตามความลึกซึ้งของธรรม
การที่แยกออกมาเป็นธัมมานุปัสสนาอีกต่างหากก็เพื่อจะบอกให้รู้ว่า ธัมมานุปัสสนานั้นเนื้อแท้แล้วก็คือ กาย เวทนา จิต จะพ้นไปจากนี้ไม่ได้เลย

ย้ำเป็นครั้ง ที่ 3
ไม่มีการพิจารณา นิพพาน แม้ในพระอภิธรรม
เป็นสิ่งที่ "โลกสวย" พยายามผิดๆ ด้วยความเขลา
พระสูตร และพระอภิธรรม มีวจนะสอดคล้องตรงกันครับ

ไม่มีการพิจารณา นิพพาน เป็นประการที่ 4

พระธรรมซึ่งพระพุทธองค์แสดงไว้บริสุทธิ์บริบูรณ์ไม่ต้องแต่งเติมเสริมต่อ ว่า หายไป
อย่านำอภิธรรมหัวตอที่เพิ่งได้เรียนมา บิดเบือนพระวจนะเลย

นิพพาน ไม่ใช่เหตุ
นิพพาน ไม่ใช่ผล
ไม่อาจจะพิจารณาได้ แต่ทำให้แจ้งได้

นี่เป็นตัวอย่าง คนที่ไม่ได้ศึกษาพระอภิธรรมมาเรย

ที่สร้างความฉิบหายนะ ให้แก่ตนเอง เสียแล้ว

เวรกรรมๆๆๆๆๆ แท้ๆ

ที่เรียกพระอภิธรรมว่า อภิธรรมหัวตอ
คุณเช่นนั้นเป็นผู้ทรงคุณวุฒิประเภท นำความฉิบหายนะ มาสู่ตนเองแล้วหละค่ะ

และจากการที่คุณเช่นนั้นไร้การศึกษา ก็ตื้นเขิน ไม่รู้ว่า
นิพพาน เป็นธรรมะฝ่ายอัพยากตะ คือ รูป 28 และ นิพพาน 2

ปริยัตินะคะ แปลเป็นไทยง่ายๆว่า ญานอันเป็นความรู้ทั่วถึงในคำสอนปรมัตถ์ธรรม ของพระพุทธเจ้าค่ะ

คุณเช่นนั้น ยังตื้นเขินมาก ตกเป็นผู้ทรงคุณวุฒิประเภท นำความฉิบหายมาสู่ตนเองเสียแล้ว
พระอภิธรรม ไมใช่ หัวตอ แบบที่คุณปรามาสไปค่ะ

และผิดซ้ำซากๆๆๆๆๆอีก
เพราะไม่รู้ว่า

พระอภิธรรม เป็นปรมัตถธรรมสูงสุก เหนือพระวจนะ
เพราะปรมัตถธรรม ทำให้ เจ้าชายสิทธัตถะ ได้ตรัสรู้เป็น สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้าค่ะ

พระพุทธเจ้าสมณะโคดม ท่าน ทรงเคารพพระธรรม
และพระพทธเจ้าทุกพระองค์ ท่านก็ทรงเคารพพระธรรม


มีแต่คุณเช่นนั้น ผู้ทรงคุณวุฒิประจำบอร์ด
ที่นำเวรกรรม ๆๆๆ และความฉิบหายนะ สู่ตนเอง
ประจานตัวเองออกมาหน้าบอร์ด

เรียกพระอภิธรรมด้วยการดูถูก ด้วยปรามาส

ว่า พระอภิธรรมหัวตอ

หนูแนะนำว่า ไปขอขมาพระรัตนเสียนะคะ อย่านำความฉิบหายนะ มาสู่ตัวเองเรยค่ะ
คุณเช่นนั้น ผิดซ้ำซาก เพราะเขลาเบาปัญญา ไม่ได้เรียนพระอภิธรรม
หนูอภัยให้
แต่ ที่ไปปรามาสพระปรมัตถธรรม อภิธรรมว่า อภิธรรมหัวตอนั้น

หนูอภัยให้ไม่ได้หรอก แม้อยากอภัย
เพราะความฉิบหายนะ นี้ คุณต้องรับกรรมเอง
และก็ไม่ใช่หนูที่จะอภัยให้ได้ค่ะ

[b][color=#000000][color=#400000][b]"อภิธรรมหัวตอ"[/color] [/b] พูดได้ไงคะ จิตใจทำด้วยอะไรเนี่ย



ป่วยการที่จะสนทนาด้วยค่ะ คุณเช่นนั้นเตรียมไปนรกเรยค่ะ

บ๊ายบายค่ะ




[/b]

[/color]

นี่คือความรู้จาก อภิธรรมหัวตอ

นิพพาน 2
และ พระอภิธรรม เหนือพระวจนะ

นิพพาน เป็นอัพยากตธรรม
ซึ่ง ไม่เป็นเหตุ และไม่เป็นผล ไม่ใช่มรรค จึงไม่ใช่ปฏิปทา
ทำให้แจ้ง แต่พิจารณาไม่ได้
การพิจารณา พิจารณาซึ่งผลที่ได้
แม้การพิจารณาผลที่ได้ ก็เพียงหน่วงนิพพานเป็นอารมณ์
เรียนใหม่ รู้ใหม่นะครับ

ศึกษาใหม่ เรียนใหม่ให้ดีๆ
จะให้ดี ก็หาสถานศึกษาใหม่จะดีที่สุด