มันต้องคิด จิต ต้องคิด คิดหาเหตุผล ไม่ใช่จมดิ่งไม่รู้เรื่องรู้ราว

ดูกรคฤหบดี เพราะเหตุนั้นแหละ ท่านพึงศึกษาอย่างนี้ว่า

เมื่อเรามีกายกระสับกระส่ายอยู่ จิตของเราจักไม่กระสับกระส่าย

ดูกรคฤหบดี ท่านพึงศึกษาอย่างนี้แล.

แล้วไงต่อ

โรคมี ๒ อย่าง คือ โรคทางกาย กับ โรคทางใจ

"ภิกษุทั้งหลาย โรคมีอยู่ ๒ ชนิด ดังนี้ คือ โรคทางกาย ๑ โรคทางใจ ๑ สัตว์ทั้งหลาย ที่ยืนยันได้ว่า ตนไม่มีโรคทางกายเลยตลอดเวลาทั้งปี ก็มีปรากฏอยู่ ผู้ที่ยืนยันได้ว่า ตน ไม่มีโรคทางกายเลยตลอดเวลา ๒ ปี...๓ ปี...๔ ปี...๕ ปี...๑๐ ปี...๒๐ ปี...๓๐ ปี...๔๐ ปี...๕๐ ปี...๑๐๐ ปี ก็มีปรากฏอยู่ แต่สัตว์ ที่ยืนยันได้ว่า ตนไม่มีโรคทางจิตใจเลย แม้ชั่วเวลาเพียงครู่หนึ่งนั้น หาได้ยากในโลก ยกเว้นแต่พระขีณาสพทั้งหลาย" (องฺ.จตุกฺก.21/157/191)

พระสารีบุตร: แน่ะท่านคฤหบดี อินทรีย์ของท่านผ่องใสนัก สีหน้าของท่านก็บริสุทธิ์เปล่งปลั่ง วันนี้ ท่านได้ฟังธรรมีกถา ในที่เฉพาะหน้าพระผู้มีพระภาคเจ้าแล้วหรือ ?

คฤหบดีกุลบิดา : พระคุณเจ้าผู้เจริญ ไฉนจะไม่เป็นเช่นนี้เล่า วันนี้ พระผู้มีพระภาคเจ้า ทรงหลั่งน้ำอมฤตรดข้าพเจ้าแล้ว ด้วยธรรมีกถา

พระสารีบุตร: พระผู้มีพระภาคเจ้า ทรงหลั่งน้ำอมฤตรดท่าน ด้วยธรรมีกถาอย่างไร?

คฤหบดี: พระคุณเจ้าผู้เจริญ ข้าพเจ้าไปเฝ้าพระผู้มีพระภาคเจ้า ถวายอภิวาทนั่ง ณ ที่ควรส่วนหนึ่งแล้ว ได้กราบทูลว่า พระพุทธเจ้าข้า ข้าพระองค์ชราแล้ว เป็นคนแก่เฒ่า ล่วงกาลผ่านวัยมานาน ร่างกายก็มีโรครุมเร้า เจ็บป่วยอยู่เนืองๆ อนึ่งเล่า ข้าพระองค์มิได้ มีโอกาส เห็นพระผู้มีพระภาคเจ้า และพระภิกษุทั้งหลาย ผู้ช่วยให้เจริญใจอยู่เป็นนิตย์ ขอพระผู้มีพระภาคได้โปรดประทานโอวาทสั่งสอนข้าพระองค์ ในข้อธรรมที่จะเป็นไปเพื่อประโยชน์ เพื่อความสุข แก่ข้าพระองค์ชั่วกาลนาน

พระพุทธเจ้า: ถูกแล้ว ท่านคฤหบดี เป็นเช่นนั้น อันร่างกายนี้ ย่อมมีโรครุมเร้า ดุจดังว่าฟองไข่ ซึ่งผิวเปลือกห่อหุ้มไว้ ก็ผู้ใด ที่บริหารร่างกายนี้อยู่ จะยืนยัน ว่า ตนไม่มีโรคเลย แม้ชั่วครู่หนึ่ง จะมีอะไรเล่า นอกจากความเขลา เพราะเหตุฉะนั้นแล ท่านคฤหบดี ท่านพึงสำเหนียก ว่า ถึงแม้กายของเราจะมีโรครุมเร้า
แต่ใจของเราจักไม่มีโรครุมเร้าเลย”

พระคุณเจ้าผู้เจริญ พระผู้มีพระภาคทรงหลั่งอมฤตรดข้าพเจ้า ด้วยธรรมีกถา ดังนี้แล (สํ.ข.17/2/2)

เอ่?

ดุจดังว่าฟองไข่ ซึ่งผิวเปลือกห่อหุ้มไว้

อันนี้ไข่อัลไรคะ
มีเปลือกหุ้ม

เอ่

อ่านหนังสือไม่เป็น เป็นคำเปรียบเทียบ เห็นดุจไหม คิกๆๆ จับความตั้งแต่ต้นบรรทัดมาดิ

ร่างกายคนเราเนี่ยมันอ่อนแอเปราะบางดุจไข่ ประดุจไข่ ยิ่งอายุมากขึ้นโรคก็รุมเร้าเป็นนั่นเป็นนี่สาระพัด

ลุงไข่ส่าย เริ่มอ่านเป็นแล้ว เย่ๆๆ

นี่แหละ เมแนะนำมาไม่รู้กี่กระทู้แระ
ว่าให้ไปหัดอ่านหัดเรียน หัดศึกษา
ยิ่งบาลีแปลออกมาเป็นนัยะ มีเป็นพันๆนัย

เพิ่งนึกได้ กายรวมสะโพกด้วยไหม คิกๆๆ

อ่ะ คุณลุงกรัชกาย เนี่ย ความเข้าใจไม่ปะติดปะต่อกันเร๊ย
ออกมาเป็นพีเรียต

กายน่ะ รวม สะโพกด้วย หน้า หลัง ข้างๆ สะโพก รวมหมด
ผม ขน หนัง .....
เรียกว่ากาย
เข้าใจยังค๊ะ

ถ้ายังงั้น ก็เชื่อแล้วว่ามันส่ายได้ กายส่าย สะโพกส่าย

คุณลุงกรัชกาย ก็ลอง แหวก แยกอวัยวะ ทีละชิ้น ๆๆ ดูสิคร๊า


อะยัง โข เม กาโย กายของเรานี้อย่างนี้
อุทธัง ปาทะตะลา เบื้องบนแต่พื้นเท้าขึ้นมา
อะโธ เกสะมัตถกา เบื้องต่ำแต่ปลายผมลงไป
ตะจะ ปะริยันโต มีหนังหุ้มอยู่เป็นที่สุดรอบ
ปูโร นานัปปะการัสสะ อสุจิโน เต็มไปด้วยของไม่สะอาด
มีประการต่างๆ อย่างนี้แลฯ

คริคริ

อ่อ เม กาโย บันทัดบน ไม่ใช่อวัยวะเม น๊ะ
ไปแยกของลุงเอง