มีคำถามอีกแล้วค่ะ
คือสมมุตินะคะว่า ตอนนี้เราตั้งใจที่จะสวดมนต์ทุกวัน คือบททั่วๆไปนะคะ
เช่น บทสรรเสริญพระรัตนตรัย...บทบูชาพระพุทธคุณ....บทพาหุง......
และต่อด้วยบทอุทิศส่วนกุศล......ฯแผ่เมตตา......นั่งสมาธิ......จบ
ถ้าเราสวดบทพวกนี้ทุกวัน และต้องตั้งใจที่จะปฎิบัติจริงด้วยใจที่บริสุทธิ์
แล้วในอนาคตต่อๆไป 1...2...3..ปีเราก็ยังสวดเท่านี้
โดยไม่ได้เพิ่มบทอื่นเข้ามาอีกได้หรือเปล่าคะ
หรือว่าต้องมีบทสวดมนต์ที่เพิ่มขึ้น
เพราะการเริ่มต้นที่จะปฎิบัติธรรม
ต้องใช้เวลาทุกอย่าง ไม่ว่าจะจำบทสวด การปรับใจให้เข้าในธรรมะตามไป แม้แต่การนั่งสมาธิ
ถ้าเราปฎิบัติบ่อยๆ ใจเราก็จะพร้อมมากขึ้น แต่เราก็ยังสวดแบบเดิม เท่าเดิม ได้ไม๊คะ
หรือควรที่จะปฏิบัติอย่างไร รบกวนช่วยชี้แนะด้วบค่ะ

ตอบว่า จะเพิ่มหรือลดบทสวดมนต์ ไม่มีความสำคัญอะไร ท่านต้องการอะไร เปลือก สะเก็ด หรือแก่นของไม้





เปรียบเหมือนคนต้องการแก่นไม้ เที่ยวแสวงหาแก่นไม้ในป่า แต่เนื่องจากไม่รู้จักแก่นไม้ ได้กิ่งและใบสำคัญหมายว่าเป็นแก่น เขาย่อมไม่สำเร็จประโยชน์ในกิจที่จะต้องทำด้วยแก่นไม้

(ในมหาสาโรปมสูตร มัชณิมนิกาย มูลปัณณาสก์ พระสุตตันตปิฎก เล่ม 12 )

แก่นของพระพุทธศาสนาที่ทรงหมายถึงในที่นี้ คือ วิมุติความหลุดพ้นจากกิเลสทั้งปวง


เราประพติพรหมจรรย์นี้ เพื่อความหลุดพ้นแห่งจิตอันไม่กำเริบ

ซึ่งถือว่าเป็นประโยชน์ เป็นแก่นสารที่แท้จริง

เมื่อเราต้องการแก่นไม้ เราก็ต้องผ่าผ่านเปลือกไม้ สะเก็ดไม้เข้าไป ลอกเปลือกทิ้งไป

อย่าไปยึดนำมาเป็นสาระให้รกรุงรัง อย่าเข้าใจผิดยึดว่าเป็นแก่น

เช่นกันเมื่ออาศัยบทสวดมนต์(เปรียบเหมือนเปลือกไม้) นำสมาธิ มีปัญญา

เข้าไปหาความสงบของจิตได้แล้ว ความหลุดพ้นของจิตนั้นคือแก่น

ไม่ใช่ติดแค่บทสวดมนต์ และสำคัญว่าสิ่งนั้นคือแก่นไม้....

จริงครับท่านฌานว่าชอบแล้ว
แก่นคือความรู้ที่ไม่มีอะไรจะเท่าได้รู้เห็นเอง
ด้วยทาน ส๊ล สมาธิ ปัญญา ขั้นโลกุตระครับ