ท่านทั้งหลาย คำกล่าว บางอย่าง ไม่ใช่เป็นตัวหลักธรรม แต่เป็นเพียงการอธิบาย ให้กับคนบางกลุ่ม บางคน หรือบุคคลบางประเภท เพื่อให้เกิดความเข้าใจ ในการที่จะขัดเกลา กิเลส หรือควบคุมตัวเอง หรือเพื่อให้เกิด ความคิดเพื่อขัดเกลาสภาพสภาวะจิตมใจ ซึ่งความจริงแล้ว ก็เป็นเพียงคำกล่าวที่ประโลมจิตใจให้ละวาง ซึ่ง ความโลภ ความโกรธ ความหลง ที่รุนแรง
มิใช่หลักธรรมะ ที่จะทำให้เกิดการหลุดพ้นจากิเลส แต่เป็นเพียงการยับยั้ง ผู้ฟังให้เกิดความคิดว่า สรรพสิ่งล้วนมีเกิดมีดับ ไม่ควรยึดถือว่าเป็นของตัว ไม่ควรยึดถือว่า เป็นตัวเรา ของเรา
แต่ในคำกล่าวที่ว่า ไม่ควรยึดถือว่าเป็นตัวเรา ของเรานั้น แท้จริงแล้ว เป็นเพียงการสร้างความคิดเพื่อมิให้ เกิดความหลง ในตัวเอง มิให้เกิดความหลงในสิ่งของเครื่องใช้จนเกินเหตุ เพราะการเกิดความหลง ในตัวเอง และสิ่งของเครื่องใช้จนเกินเหตุนั้น จักทำให้เกิดความ โลภ และ ความโกรธตามมา ซึ่งในทางที่เป็นจริงบุคคลผู้ได้ยินได้รู้ในคำกล่าวนั้น ก็ย่อมยึดติดในตัวตน เป็นธรรมชาติ ไม่อาจหลอกตัวเองว่า ไม่ยึดติดในตัวเราของเรา เพราะการที่บุคคลนั้นคิดว่าไม่ยึดติดในตัวเรา ของเรา บุคคลผู้นั้นแท้จริงแล้ว ก็กำลังยึดติดในตัวเราของเราอยู่ นั่นคือ ยึดติดในความคิดของตัวเอง อย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ เพราะเป็นธรรมชาติของมนุษย์

แต่หากบุคคล ปฏิบัติ เพื่อการบรรรลุธรรม ตั้งแต่ชั้นโสดาบันเป็นต้นไป
ย่อมต้องยึดติดในตัวเรา ของเรา เพราะเป็นธรรมชาติของมนุษย์ บุคคล จะทำการสิ่งใดก็ตาม เพื่อให้บรลุเป้าหมายใดก็ตาม ย่อมกระทำเพื่อตัวเองเป็นส่วนใหญ่ นั่นหมายถึง การยึดติดในอัตตา คือ ปฏิบัติ ธรรมเพื่อการบรรลุธรรม เพื่อตัวเรา ของเรา
คำว่า ของเรานั้น ย่อมหมายถึง หลักการปฏิบัติ หลักธรรม อันหมายถึง ความรู้ และความเข้าใจ ผู้ปรารถนาบรรลุธรรม ย่อมต้องยึดติดในหลักธรรม หลักปฏิบัติ ความรู้ ความเข้าใจ เหล่านั้นเอาไว้
ดังนั้น ผู้ปรารถนาบรรลุธรรม ตั้งแต่ชั้นโสดาบัน ไปจนถึง นิพพาน ย่อมต้องยึดติดในอัตตา เป็นธรรมชาติ ไม่อาจหลีกหนีหลักการดังที่ข้าพเจ้ากล่าวไปอย่างแน่นอน
ที่ได้อธิบายไปทั้งหมดข้างต้น ย่อมเพียงพอต่อการทำความเข้าใจให้กับผู้มีทิฎฐิ อวิชชา ที่มีแต่ความเขลา เบาปัญญา ให้เกิดความรู้ ความเข้าใจ ตามหลักความเป็นจริง ตามหลักการปฏิบัติธรรม อย่างแท้จริง

ในบทความนี้ ยังคงมีอีกหลายๆท่าน หลายกลุ่มบุคคล ที่ยังยึดติดอยู่กับ ความเข้าใจเดิมๆที่ผิดๆ และอาจคิดว่าข้าพเจ้าบ้าหรืออื่นใดก็ตาม
ขอให้ท่านทั้งหลาย พิจารณาให้ดีว่า ตามหลักการในระบบสรีระร่างกายของมนุษย์นั้น
อัตตา คือ ความมีตัวตน หรือ การที่มนุษย์ยึดถือ ใน รูป เวทนา สัญญา สังขาร ว่าเป็นตัวตน เป็นความคิด ซึ่งท่านทั้งหลายอาจจะไม่รู้สึกว่าได้คิด เพราะท่านทั้งหลาย มิได้เป็นผู้สำเร็จมรรคผล คือไม่รู้ว่า มรรค คือ อะไร ผลคืออะไร เกิดจากอะไร มีผลเป็นอย่างไร และผลที่เกิดนั้น ยังมีผลต่อเนื่องไปอีก สิ่งที่ข้าพเจ้ากล่าวไปนี้ อาจจะเป็นสิ่งที่เกินหรือหนักเกินไปสำหรับสมองสติปัญญาของบางบุคคล
หลายๆท่านคิดไปว่า ไม่ยึดติด ไม่ถือมั่น ในตัวตน คือ ตัวเราไม่ใช่ของเราบ้าง ฯ แต่ความจริงแล้ว บุคคลนั้นๆ ไม่มีทางหนีพ้นกฎเกณฑ์แห่งธรรมชาติ คือ บุคคลเหล่านั้น ยึดติด ถือมั่น ในตัวตนว่าเป็นของเขา โดยที่เขาไม่รู้ตัว ว่าเขามีความยึดมั่นถือมั่นว่า รูป สัญญา เวทนา สังขาร เป็นของเขา เป็นตัวตนของเขา
ถ้าหากเขาไม่ยึดมั่นถือมั่นในตัวตน เขาย่อมไม่ต้องการ อาหาร เครื่องนุ่งห่ม ยารักษาโรค และที่อยู่อาศัย
ตราบใดที่บุคคลเหล่านั้น ยังมีความต้องการ ปัจจัยสี่ ตามหลักการทางพุทธศาสนา บุคคลเหล่านั้น ยังคงยึดติดในอัตตา อย่างไม่มีทางหลีกพ้น
แต่เขาอาจจคิดว่า เขาไม่ได้ยึดติดในอัตตา ที่เป็นเช่นตั้น ก็เพราะบุคคลเหล่านั้น หลงผิด ไม่มีความเข้าใจอย่างถ่องแท้ ว่า
ถ้ามึความต้องการปัจจัยสี่ ตามหลักการทางพุทธศาสนา นั่นหมาตยความว่า บุคคลเหล่านั้น ยึดติดในอัตตา