ผัสสะ ตัวไหน ไม่เป็นอุปาทานขันธ์ แก่ผู้ที่ละสักกายทิฏฐิได้
ผู้ละสักกายะทิฏฐิได้ คือผู้ได้อรหัตผลหรือ???

มั่วอีกแล้วโฮฮับ

สอนที่พระสูตรไหน? มีพุทธพจน์ไหนรับรอง?

เช่นนั้น ไม่ได้อธิบายตามความเข้าใจ
แต่ยกพระสูตรมาให้อ่าน
ให้อ่าน
ตามที่พระพุทธองค์แสดง
เป็นพุทธวจจนะ
ที่พระองค์แสดง ถึงเหตุปัจจัย แลเจตนาที่ทำแล้วเป็นกรรมเก่า มีผลต่ออัตตภาพ หรือขันธ์ในปัจจุบัน อย่างไร
โฮฮับ เพียงไม่ได้อ่านและใช้ สติปัญญาอันน้อยนิดที่มีอยู่ทำความเข้าใจให้เพิ่มมากขึ้นต่อพุทธวจนะ
ดังนั้น โฮฮับจึงมีความเข้าใจเพียงที่โฮฮับเข้าใจ
เช่นนั้น ก็เข้าใจว่า โฮฮับมีความเข้าใจดังนั้นจึงแสดงออกได้เพียงนั้น

อีกประการหนึ่ง การใช้คำพูดของโฮฮับต่อ สหธัมมิกชน ควรจะมีความสำรวมมากกว่านี้นะครับ
หากโฮฮับยังปราถนาจะสนทนธรรม เพื่อแลกเปลี่ยนธรรมทัศนะกับเช่นนั้น อีก
เจริญธรรม

ท่านโฮใช่แบบนี้หรือเปล่าเจ้าค่ะ ที่บอกว่าละสักกายทิฏฐิได้แล้วผัสสะบางตัวก็ไม่มีอุปาทานขันธ์ ยกตัวอย่าง ดิฉันละสังโยชน์ตัวที่ 4ได้แล้ว คือ กามราคะ เมื่อผัสสะมากระทบกับตา ทำให้เกิดอุปทานขันธ์มีอารมณ์ปรุงแต่งไปกับนามรูป สำหรับดิฉันต่อให้เปิดหนังโป๊ดิฉันก็ไม่รู้สึกปรุงแต่งไปกับรูปนามที่มากระทบทางตา เห็นก็สักแต่ว่าเห็นได้ยินก็สักแต่ว่าได้ยิน เพราะจิตเราไม่ไปจับเอาสิ่งนั้นมาปรุงแต่ง เพราะตัณหาของดิฉันเกิดจากความรักจึงเกิดอุปทานขันธ์พอดิฉันเห็นสัจธรรม คือ ทุกข์ ในอริยสัจสี่ สูญเสียคนที่ตนรัก ทำให้ละความยึดถือตรงนั้น จิตเลิกปรุงแต่งตรงนั้น พุดง่ายๆเมื่อหมดความรัก ก็หมดความรุ้สึกของตัณหา กามราคะก็ดับลงไปโดยปริยาย แต่ไม่รู้ว่าคนอื่นจะเป็นแบบนี้มั้ย คงจะขึ้นอยู่กับอินทรีย์ของตนด้วยกระมัง

คุณ Nongkong ละกามราคานุสัย ได้เด็ดขาดแล้วหรือครับ
ถ้าละกามราคะได้แล้ว ละปฏิฆานุสัยได้เด็ดขาดเช่นกัน หรือว่ายังมีเหลืออยู่

ไม่รุ้สึกอยากในกามราคะ และไม่หงุดหงิดเรื่องอย่างว่าเลยเจ้าค่ะ ดิฉันพูดด้วยสัจจริงเลยเจ้าค่ะ
แต่หงุดหงิดเรื่อง ความยินร้ายนี่แหละเจ้าค่ะ ดิฉันก็เคยแปลกใจเหมือนกันว่า สารเคมีในสมองทำงานผิดปกติหรือเปล่า ทำให้ดิฉันไม่อยากในกามราคานุสัย สงสัยดิฉันจะตายด้านแล้วเจ้าค่ะ

ความยินดี ยินร้ายคู่กัน มียินร้ายก็ยังมีความยินดี เพียงแต่ว่าขณะนั้นยังไม่ถูกจุดมัน ถ้าถูกจุดเมื่อไรก็จะเกิดความยินดี
ความยินร้ายแรงเท่าใด ความยินดีก็จะแรงเท่านั้น คิกๆๆ

ลุงกรัชกาย อธิบายความหมายหน่อย "มียินร้ายก็ยังมียินดี เพียงแต่ขณะนั้นยังไม่ถูกจุดมัน ถ้าถุกจุดเมื่อไหร่ก็จะเกิดความยินดี" รวมถึงกามราคานุสัยด้วยรึเปล่า แล้วจะถูกจุดขึ้นมาได้อย่างไร ในเมื่อไม่ได้ติดใจในกามคุณ นอกจากจะเกิด อุปทานขันธ์ขึ้นอีกครั้ง คือไปยึดมั่นในรูป นาม อีกครั้ง ตัณหาก็อาจจะเกิดขึ้นก็อาจเป็นได้ แต่สำหรับดิฉัน รุป นามนั้น จะเกิดขึ้นอีกได้อย่างไร ในเมื่อรูป นาม ที่ยึดมั่นนั้นสลายเป็นขี้เถ้าแล้ว มีแต่ความคลายจาง ปล่อยวาง ละสิ้นตัณหา(รัก) แต่ไม่ใช่จะมีใครที่สามารถทำได้หรอก ที่ดิฉันตัดกิเลสได้อาจจะเป็นบุญเก่าที่เคยสะสมมาหลายชาติแล้วก็ได้

สวัสดีครับ
ในปฏิจจสมุปบาทนั้น เมื่อลองพิจารณาดูให้ดีจะเห็นว่าเป็นธรรมที่พระพุทธเจ้าแสดงไว้รวม 3 กาล...คือ อดีต ปัจจุบันและอนาคต...ส่วนที่เป็นอดีตนั้นก็คือส่วนที่เป็นต้นกรรมที่มีอวิชชาเป็นต้นเรื่องมีสังขารและวิญญาณเป็นกรรมที่ต่อออกมาจากอวิชชาตัวแม่(อวิชชา>สังขาร>วิญญาณ)...จนเกิดผลสำเร็จที่เป็นปลายของกรรมคือวิบากที่เป็นส่วนของปัจจุบันนั่นคือ รูปนาม ซึ่งหากพิจารณาที่ปัจจุบันขณะเพียงอย่างเดียว ก็สามารถพูดได้ว่า รูปนามนี้คือต้นกรรมของปันจุบัน มีกิริยาอาการของกรรมที่ต่อออกมาคือ อายตนะ>ผัสสะ>เวทนา>ตัณหา>อุปทาน>ภพ...โดยมีภพเป็นปลายของกรรมในส่วนปัจจุบันที่จะเป็นวิบากในอนาคตคือ ภพที่จะต่อออกไปเป็น ชาติ>ความเกิดฯ..นั่นเอง...
ถึงตรงนี้เมื่อพิจารณาที่ตัวอดีตว่าเป็นสิ่งที่เกิดขึ้นผ่านมาแล้วไม่สามารถกลับไปย้อนแก้ไขได้อีก...พระพุทธเจ้าจึงทรงให้ความสำคัญกับสิ่งที่เป็นปัจจุบันที่สามารถเป็นตัวกำหนดอนาคตในภายภาคหน้าได้...ซึ่งก็คือ รูปนามที่เป็นตัวต้นกรรมในปัจจุบันขณะและมีอวิชชาตัวต้นเรื่องติดมาจากอดีตที่หาจุดเรื่มต้นและสิ้นสุดไม่ได้...รูปนามนี้พระองค์ทรงยกแสดงแจกแจงออกมาเป็นขันธ์ 5 เพื่อให้เห็นได้ง่ายและชัดเจนขึ้นในอาการที่ขันธ์แต่ละตัวแสดงออกมา...โดยวางอุบายธรรมในการพิจารณาขันธ์ทั้ง 5 ไว้ว่า...อนิจจัง ทุกขัง อนัตตา คือภาวะที่สิ่งอันเป็นสมมติของปลอมทั้งหลายมีอยู่ประจำตลอดมา และไม่เพียงแต่รูปนามขันธ์5 เท่านั้นที่เป็นสมมติ..แม้แต่สิ่งที่มีแต่รูปไม่มีนามทั้งหลายก็เป็นสมมติ...สิ่งที่เป็นแต่นามไม่มีรูปทั้งหลายก็เป็นสมมติเช่นเดียวกัน...แต่เพราะอวิชชาตัวต้นเรื่องนั่นเองที่ทำให้จิตไปหลงสมมติ ไปถือเอาสมมติของปลอมทั้งหลายว่าเป็นของจริงเป็นตัวเป็นตนเป็นของเที่ยงแท้แน่นอน...ครูบาอาจารย์ที่สำเร็จด้วยชอบแล้วได้กล่าวไว้ว่า จิตที่รู้เท่าในสมมติทั้งปวงนั้นคือจิตเข้าสู่นิพพานเป็นวิมุตติ
ดังนั้นการพิจารณาขันธ์5 ตัวต้นกรรมในปัจจุบันโดยใช้อุบายธรรมที่พระพุทธเจ้าทรงแสดงไว้คือ อนิจจัง ทุกขัง อนัตตา จึงเป็นสิ่งที่ทำได้ไม่ผิดไปจากคำสอนของพระพุทธเจ้า และการพิจารณาขันธ์ 5 โดยให้เห็นตามปฏิจจสมุปบาทคือตามเหตุและปัจจัยก็เป็นสิ่งที่ทำได้เช่นกันไม่ผิดจากคำสอนของพระพุทธเจ้า...เหตุเพราะ พระธรรมทั้ง 84000 พระธรรมขันธ์นั้นคืออุบายธรรมที่พระพุทธเจ้าเมตตาแสดงสั่งสอนสาวกทั้งหลายเอาไว้...ผิดถูกโปรดจงพิจารณา...ขอให้พิจารณาธรรมโดยธรรมนะครับ
ขอบคุณครับ

สวัสดี ลูกพระป่า

สังขาร ในอดีต คือกรรมในอดีตที่มีอวิชชาเป็นมูล ให้ผลคือให้วิบากกรรมมีผลแก่ขันธ์ในปัจจุบัน
เช่นให้มีรูปร่างอัตตภาพอย่างไร ในปัจจุบันชาติ หรือยังให้วิบากต่อเนื่องไปอีกเช่น อัตตภาพอาจจะประสบกับอะไรสักอย่างให้อัตตภาพที่มีอยู่เปลี่ยนแปลงไปก็ได้
และ รูปนามในปัจจุบัน ก็ไม่ใช่กรรมใหม่ แต่ปัจจุบันกรรม หรือกรรมใหม่นั้น ก็คือสังขารที่เป็นกรรมในปัจจุบัน อันมีวิบากแก่ขันธ์ในปัจจุบันก็ได้ หรือจะให้วิบากในกาลถัดไป หรือกาลต่อๆไปก็มี
กรรม หรือสังขารนั้นก็เป็นตัวกำหนดแก่เหตุปัจจัยในลำดับๆต่อๆไป

ดังนั้น ขันธ์ 5 จึงไม่ใช่ตัวต้นกรรม
รูป_นาม...ต้องอาศัยวิญญาณที่ยังเจือกับอวิชชาจึงจะ สำเร็จเป็นความมีชีวิต
เช่นมีความหยั่งลงแห่งคันธัพพะหรือปฏิสนธิวิญญาณ(สัตว์ ก็ตาม) จึงมีนามรูป
ก็อะไรเป็นเหตุเป็นปัจจัยแก่การหยั่งลงแห่งปฏิสนธิวิญญาณ ซึ่งก็คือกรรมหรือสังขารนั่นเอง

รูป_นามอันเป็นที่น่ารักน่าปราถนาน่าใคร่น่ายินดี ก็ต้องอาศัยวิญญาณขึ้นไปรับรู้อารมณ์ จึงมีรูปนามเช่นนั้นได้ โดยการที่วิญญาณขึ้นสู่การรับรู้อารมณ์นั้นก็โดยอาศัยอำนาจแห่งสังขาร อันมีอวิชชาเป็นเค้ามูล

รูปนามนี้เองที่พระพุทธองค์สอนว่า ถ้าไปยึดมั่นหมายเอาเข้า ก็จะเกิดภพเกิดชาติเป็นทุกข์ ต้องเวียนว่ายตายเกิดไม่มีที่สุด จึงตรัสสอนให้ละความยึดมั่นถือมั่นเสีย เห็นรูปนามตามความเป็นจริงว่าเป็นเพียงการประกอบขึ้นมีอาหารหล่อเลี้ยง เป็นสิ่งแตกสลายได้ และเพราะเราไปยึดมั่นเอาสิ่งแตกสลายได้เพียงนั้นว่านั่นเป็นเรา นั่นเป็นของของเรา เป็นอัตตาตัวตนของเราขึ้น ความทุกข์จึงเกิดขึ้น ให้จิตรู้เท่าทันอวิชชาจึงทำลายความยึดมั่นนั้นลงได้

เจริญธรรม

พูดได้คำเดียวครับเหนื่อยที่ต้องมาอธิบายให้คนที่ไม่รู้และไม่พยามจะรู้เนี่ย
ที่ผมยกสักกายทิฐิมาเป็นตัวอย่างให้ดู แล้วคุณมาว่าผมมั่ว มันเป็นเพราะคุณไม่พยายาม
ที่จะทำความเข้ากับมัน

มันมีสิ่งอยู่สามสิ่งให้คุณจำไว้ในใจเลยมันมี ตัณหาในปฏิจจฯ สังโยชน์สิบและกระบวนการขันธ์
เราเกิดมาชาตินี้ มันมาพร้อมกับสังโยชน์สิบ เราเรียกบุคคลพวกนี้ว่า ปุถุชน

ในวงปฏิจจ์มันก็เป็นของมันอย่างนั้น ถ้าเรายังมีรูปนามอยู่เราไม่สามารถไปทำอะไร
กับกระบวนการนั้นได้ ต่อให้เป็นพระอรหันต์ก็ตาม กระบวนการปฏิจจ์ขึ้นอยู่กับกฎอิทัปปัจจยตา
ทั้งสองเป็นกฎแห่งธรรมชาติ ใครก็ไม่สามารถไปเปลี่ยนแปลงได้


สิ่งที่จะเปลี่ยนได้แค่เพียง กระบวนการขันธ์ในรูปนามเท่านั้น

ความสัมพันธ์ของกระบวนการปฏิจจฯ กฎอิทัปปัจจยตาและกระบวนการขันธ์คือ
ปฏิจจ์เปลี่ยนเหมือนแผนที่ที่ตายตัว กฎอิทัปปัจจฯเปรียบเหมือนกฎข้อบังคับ
ที่ให้เราเดินไปตามที่อิทัปปัจจฯกำหนด ตัวเราหรือผู้เดินก็คือกระบวนการขันธ์ในรูปนาม

ในลักษณะการเดินนั้น ผู้ที่เดินคือกระบวนการขันธ์
กระบวนการทำงานของขันธ์มันขึ้นอยู่กับคุณภาพของขันธ์นั้นๆ คือมันจะมีกิเลส
ที่เรียกว่าสังโยชน์สิบ คอยขัดขวางการทำงานของขันธ์ให้เสื่อมคุณภาพ

การเดินในวงปฏิจจ์ ท่านให้เดินในลักษณะรู้และเดินผ่านมันไป
แต่เป็นเพราะรูปนามปัจจุบันมีสังโยชน์ติดตามมาด้วย เมื่อเวลาเดินผ่าน
ช่วงของตัณหาในวงปฏิจจ์ แทนที่จะเดินผ่านมันไปเฉยๆ สังโยชน์จะชักนำ
กระบวนการขันธ์ให้เข้าไปในตัณหานั้น เมื่อเป็นดังนี้ผลของตัณหาในปฏิจจ
แทนที่จะเป็น อุปาทานเฉยๆ แต่จะเป็นอุปาทานที่กระบวนการขันธ์อยู่ด้วย
ผลก็คือเกิดทุกข์ขึ้นที่ขันธ์
ทุกข์ที่ว่าเป็นทุกข์ของขันธ์ แต่ในความหมายของปฏิจจสมุบาท
มันเป็นอวิชามันเป็นเหตุปัจจัยที่ทำให้เกิดทุกข์ที่แท้จริงคือการเวียนว่ายตายเกิด

อีกอย่าง ตัณหาเป็นได้ทั้งกุศลและอกุศล อย่าลืมเป็นอันขาดว่า การเกิดเป็นทุกข์
อย่าไปคิดว่า ทำบุญมากชาติหน้าจะได้หล่อได้สวยเป็นสุข อันนี้มันโดนสักกายทิฐิปุถุชน
เล่นงานอยู่ และเกิดวิจิกิจฉา ทำให้ไม่เข้าใจธรรม ที่สำคัญเกิดศีลพรตปรามาส
หลงอยู่กับผลบุญผลขันธ์

สวัสดีครับพี่เช่นนั้น
ผมเห็นด้วยว่าหากเราพิจารณาดูที่ปฏิจจสมุปบาทในองค์รวมทั้งหมดแล้ว รูปนามหรือขันธ์5นี้ก็ไม่ใช่ตัวต้นกรรมครับ...เพียงแต่ที่ผมกล่าวว่าขันธ์5 เป็นตัวต้นกรรมนั้น เป็นการพิจารณาที่ปัจจุบันขณะคือความตั้งอยู่ของรูปนามที่เป็นผลสำเร็จของ อวิชชา>สังขาร>วิญญาณ สามปัจจัยต้นในปฏิจจสมุปบาทเพียงอย่างเดียวครับ

เมื่อรูปนามเกิดขึ้นแล้ว อวิชชา>สังขาร>วิญญาณ ไปอยู่ไหน...ก็อยู่ที่จิตเดิมจิตเดียวที่ปันจุบันขณะประกอบกันขึ้นมาเป็น รูปนาม เป็น กาย1 ใจ1 ดังนั้นปัจจุบันจึงให้เอารูปนามเป็นเหตุเพื่อใช้ค้นคว้าพิจารณาให้เห็นความจริงแห่งธรรมดาทั้งหลายนั่นเองครับ
ขอบคุณครับ

ไม่ประมาทดีที่สุดครับ